Yolumuz Maraş’aydı, her gidişimizde olduğu gibi elbette Bahaeddin Karakoç’u da görecektik…En taze şiirini kendisinden dinleyecektik. İşte Kitap Fuarı’nın açılışında gençlerle, çocuklarla çekilmiş resimleri de gözlerimizin önündeydi. Gençler mi ona neşve veriyordu, o mu gençlere şevk aşılıyordu?

Maraş’a ilk 1977’de gitmiştik; Ulucamii filmi için. Cuma namazını kılarken ekibimiz Maraş’ın o unutulmaz cumasını hatırlatan resmi çekecekti. Maraş Ulucamii’nde öğle namazındaydık bu defa. Ulucamii’nin güney illerimize has şemsiyeli minaresinin önündeydi tabut. Her cihetten “Fatiha” sesleri yükseliyordu. Her defasında ellerimizi kaldırıyor Fatiha’ya duruyorduk. Biri bitmeden biri başlıyordu Fatihaların. Belki bin Fatiha okuduk, cenaze namazına kadar.

Şehir ordaydı, Ulu çınarın önünde şehrin erkânı saf tutmuştu. Ülkemizin birçok şehrinden gelen şairler, yazarlar el bağlamıştı…

Güne şiirle başlayan, her günü şiirle tamamlayan, zamanı şiirle yaşayan şairi uğurluyorduk.

Oyun biter, perde iner

Yalancı yağmurlar diner

Kâinat raks ile döner

Mutlaka davettir şiir

Şiir onun için “mutlak gerçeğe, mutlak güzele yönelmenin dillenişi ve kalbin dirilişi” idi. “Ana sütü gibi helâl bir söz”dü.

Şiirimizin aksakalıydı o. (Aksakal “şeyh”in türkçesidir.)

Karın sesini duyan şairdi. “Şair bir ses avcısıdır” derdi.

Şiire yılmadan usanmadan emek veren, gelenekle bağını koparmadan yeni olan ve sözü dosdoğru söyleyen bir edebiyatçıydı Karakoç.

Sözü özüne kefildi. Kalubeladan beri şairdi. Acelesi vardı. Leylü nehar âşıktı. Bayrağı direkte aşkı yürekte sallanırdı…

On dokuz şiir kitabı yayınlamıştı. İlave olarak Maraş’ta Dolunay dergisini çakarmış ve Dolunay şiir şölenleri düzenlemişti…Şiire verilen emeğin yanında yaşadığı şehirde bir edebiyat zemini oluşturma çabalarının verimleriydi bunlar.

Bahaeddin Karakoç Maraşlı ve ömrünü Maraş’da geçirdi. Taşra engelini hiçe sayan ve şehrinde kalarak sınırları aşan bir şairdi. Onun Ankara seferleri, İstanbul seferleri mutlaka şiir yükünün taşınmaz olduğu ve artık kitaplaştırmanın gerektiği zamanlardır.

Nereye gidersen git, heybene gönül doldur

Bir kovan parçalama bir parmak acı bala

Yontuldukça yer kapla ve her zaman güzel kal

Temiz kal, fazlanı at, eksiğini tamamla

Azıksız çıkma yola!

Hepimiz şahidiz ki, Bahaeddin Karakoç yola azıksız çıkmadı!