Hasan Kalyoncu Hakk’a yürüdü. Hem de gecenin bir yarısında çok sevdiği Türkiyesi’nin meselelerini tartışırken... Çocuk yaşından beri Allah rızası için hayra hizmet yolunda koşuşturan heyecan ve sevgi dolu kalbi, sahibinin idealizmini taşıyamadı.
Hasan Kalyoncu’yu bizim nesiller çok iyi tanırlar. 1947’de Trabzon-Çaykara’da doğmuş ve Makina Mühendisi olmuştu. Çocuk yaşlarından itibaren memleket meseleleriyle meşgul oldu. Kırk yıllık dostum Hasan Kalyoncu’yu, Millî Türk Talebe Birliği’nde, İsmail Kahraman’ın, Abdullah Gül’ün, üstâd Necip Fâzıl’ın ve ülkenin idaresinde söz sahibi olacak bir çok değerli ismin yanında tanıdım. MTTB’den sonraki günlerinde Birlik Vakfı’nın kurucusu oldu ve vefatına kadar bu vakıf içinde faaliyet gösterdi.
Hasan Kalyoncu, inşaat, sanayi ve enerji dallarında çok büyük eserler vermiş önemli bir iş adamıydı. Hayatı boyunca iş ahlâkından hiç tâviz vermemiştir. Lâkin, onun asıl faaliyetleri hep hayra hizmet konusunda olmuştur. Türkiye’de hangi hayırlı hizmet varsa O’nu içinde bulurdunuz. Genç yaşta, 1969 yılında gittiği Gaziantep’i de Trabzon kadar sevmişti. Gaziantep’te büyük eserler verdi.
Hasan Kalyoncu, kelimenin tam anlamıyla bir ‘Vakıf Adam’dı. O’nun kadar hayırsever ve cömert birisine zor rastlardınız. Bütün yakın ve uzak çevresine, hattâ hiç tanımadığı kimselere iyiliklerde bulunmuştur.
‘Eğitim ve Hizmet Vakfı’ nı kurdu. Bu vakıf sayesinde binlerce öğrenciye burs verdi ve Türk eğitimine büyük hizmetlerde bulundu. Son olarak Gaziantep’te, ‘Gazikent Üniversitesi’nin bütün hazırlıklarını tamamlamış ve gerekli finansmanı sağlamıştı. Kanunu da
çıkan bu vakıf üniversitesinin temelini atmak ona nasip olmadı. Ne yazık ki, birçok hayır hizmeti gibi Gazikent Üniversitesi de öksüz kaldı.
Merhum Kalyoncu, politikayı memleket hizmeti olarak görür ve yakından takip ederdi. Bir ara ısrara dayanamayıp bir partinin il başkanlığını da yaptı ama politikanın ayak oyunlarını hiç sevmedi. Buna mukabil, siyasetteki arkadaşlarını var gücüyle desteklerdi.
AK Parti’yi tutar ve Tayyip Beyi çok severdi. Fakat her siyasî partiden ve görüşten arkadaşları vardı.
Yakın dostunu kaybetmiş bir kişinin teessürü ve hüznü içerisindeyim. Hâlâ onun güler yüzünü; mavi gözlerini görür; yüksek sesle bağırarak konuşmasını ve kahkahalarını işitir gibi oluyorum.
O’nun hayır hizmetlerini kardeşi Orhan’ın, oğulları Faruk ve Halûk’un devam ettireceklerine inanıyorum. Eşine, çocuklarına, kardeşlerine, yakınlarına, sevenlerine, bütün Gazianteplilere, Trabzonlulara ve vakıf câmiasına başsağlığı diliyorum.
O, katışıksız bir mümin, heyecanlı bir vatansever ve samimî bir gönül eri idi. Mekânı cennet, ruhu şâd olsun. Allah rahmet eylesin.