Sahi bu ne biçim memleket böyle?

Bizi birbirimize bağlayan hangi değerler kaldı elde?

Niye harcıyoruz her zaman muhtaç olduğumuz değerlerimizi hoyratça böyle?

Nerde aklımız, irfanımzı, iz’anımız bizim?

Biz bunu hak edecek ne yaptık ey yetkililer?

Biri dağda kaza yapıyor, devlet seferber onu almaya, kurtarmaya?

Biri de basın görevi olarak dağa çıkıyor oraya. Dönüşte kararan havada, toz duman tipide bırakıyor komutan onu, sen “CHA”dansın diye?

Birisini kurtarırken, öbürünü ölüme teslim?

Bu nasıl bir muamma? Nasıl bir akıl tutulması ama?

Sen DHA isen gel, yok CHA isen öl!

Adalet nerde? İnsanlık öldü mü? Erdem nerede? Merhamet nerde kayboldu? Ahlak AİDS mi oldu?

Bir başbakan iki büklüm mahkemede, “oh olsun!”

Bir başka büyük adam (!) mahkemede, “o saygın bir kişidir, ayıp oluyor!”

Şu hoca suç işlese tu kaka, öbür hoca işlese, “ayıptır” diye yer gök inlesin.
Şu hoca okul açsa irtica, öbür hoca okul açsa kahraman!

Şu parti suç işlese kapansın, öbür parti suç işlese “şık olmaz” diye dava bile açılmasın.

Şu parti din iman, başörtüsü dese, “irtica”, öbür parti yapar ise “açılım.”

Şu çocuk suç işlese “örgütlü” sayıp on, onbeş yıl ceza ver, öbür çocuk örgütlü suç işlese dağdan indirmek için çalış.

Şu yazar yazı yazsa tahkir ve tezyif olsun, öbür yazar yazarsa fikir özgürlüğü.

“Adalet, eşitlik, demokrasi, özgürlük” de, ama senin gibi düşünmeyeni yanına bile yaklaştırma.

“Herkes kendi işine baksın”de, sen herkesin işine karış.

Yazarsan daha bir sürü örnek var.

İnsanların gözlerine bakarak yalan söylemek neyse, bu ülkede alıştık buna, ama insanların gözlerine bakarak küfretme de neyin nesi?

Sahi bu ne biçim memleket böyle yahu?

Rezillik, kepazelik övünç olmuş ama, hak aramak suç, adalet istemek skandal ve irtica!.

Yarısı bizden, yarısı sizden. Adamına göre muamele.

Oh ne âlâ!

Hayır hayır, bu böyle gitmez, herkes aklını başına alsın.

Yoksa bu düğünün matemi büyük olur…