Gazetelerimizden okuduklarım doğru ise, hem İnsan Hakları Derneği, hem de bir kısım aydınlar 24 nisanda, Haydarpaşa Garı girişinde ve Taksim’de toplanarak 24 Nisan 1915 tarihinde ölen, öldürülen Ermenilerin yasını tutacaklarmış.
“Bu yas hepimizin diyerek mum yakacak, düdük çalacaklarmış. Irkçılığa ve milliyetçiliğe dur de girişiminde bulunacaklarmış. Ermeniler arkadaşlarımızdılar. Kapı komşularımız, dert ortaklarımızdılar. Artık yoklar. Bu büyük acıyı yüreklerinde hisseden bütün Türkiyelileri, 1915 kurbanlarının önünde saygıyla eğilmeye çağırıyoruz” diyerek dövüneceklermiş.
Benim, Ermenilere karşı hiçbir düşmanlığım yok. Sivas’ta Ziya Gökalp İlkokulunda Vahan Seyran’la 3 yıl aynı sırada yan yana oturduk.
Bizim ve onların evinde, en az yüz defa aynı sofrada yemek yediğimiz de oldu. Ama ben 24 Nisan 1915 göçüne Ermenilerin sebep olduklarını, hem büyüklerimden kırk defa dinledim hem de çeşitli kaynaklardan okudum. Bizim İHD mensuplarımız ve bir kısım aydınlarımız, hem gerçekleri bilmiyorlar, hem de Türkleri insan olarak kabul etmiyorlar. Çünkü onlara biz, Türklerin de insan olduklarını anlatabilseydik ve o faciaya önce Ermenilerin en vahşiyane davranışlarla yol açtıklarını gösterebilseydik inanıyorum ki bu kadar ruhsuz ve köksüz ölçülerle Türk’ü suçlamayacaklardı. Ben bu insanlık hayranlarına KAHRAMAN isimli bir halk şairimizin şiirinden 6-7 kıta okutmak istiyorum.
Ey ağalar nasıl diyem derdimiz
Vardı zulmün sonu arşa dayandı
Ermeni İslâmı kırdı, taladı
Mazlumlar amanı arşa dayandı
Kalo’nun köyünü bastı, cenk açtı
Mitralyöz tüfekle hep ateş saçtı
Ana evlat attı dağlara kaçtı
Sabiler şivanı arşa dayandı
Bir cenaze gördüm kan olmuş yüzü
Portlamış kenara sıçramış gözü
Üç yüz altmış canın sönmemiş közü
Yanan can dumanı arşa dayandı
Bir yiğidi vurmuş, yolda koymuşlar
Can teslim etmeden deri soymuşlar
Cep cep edip yanlarını oymuşlar
El cepte, figanı arşa dayandı
Bir gelini gördüm ayağa kalkmış
Sandım ki canı var yüzüme bakmış
Kafir mısmar ile direğe çakmış
Mısmar, çivi, önü arşa dayandı
Bir hamile kadın davranmış kaça
Ermeni eylemiş hep parça parça
Kılıç ile vurmuş, bölünmüş kalça
Akan kızıl kanı arşa dayandı
Altı yüz altmış can, battı kırıldı
Çoğu yandı, geri kalan vuruldu
Bu köyün defteri artık dürüldü
Hâlinin yamanı, arşa dayandı
.....
“Ah zâlim Türkler! Ah 1915 yılında mazlum, sessiz, sakin Ermeni komşularımızı katleden gaddar Türkler ah!” diye dövünenlere daha söyleyeceklerim var...