Bir sihirli el mi dolaşıyor ülke üstünde?

İnanası gelmiyor insanın.

Ne oluyoruz yahu?

Barış da olsa böyle balyoz gibi inmemeli tepemize değil mi ya?

Ödü kopuyor insanın büyü bozulur da eski halimize döneriz diye.

Ne oldu birden bire de, ülkeye barış geliverdi hemen?

“Yeni anayasa yapalım” diyor hükümet, CHP “emrin olur” der gibi, “hemen” diyor.

“Kürt sorunu bitsin” diyor hükümet, BDP “emrin olur” der gibi, “hemen” diyor.

“Terör dursun” diyor hükümet, Öcalan “emrin olur” der gibi, “hemen” diyor.

Hayret, başörtüsü sorununu CHP “hemen çözelim” diyor.

Ne oluyoruz yahu?

Rüyada mıyız yoksa?

Yoksa daha önce yaşadıklarımız bir kabus mu idi?

Ne değişti ki ülkede?


* * *

Evet, bir değişiklik var.

İlki, Baykal gitti.

İkincisi, referandumda halk konuştu.

Baykal’ın gitmesi az nimet değildir.

Bazıları, “bırak gitmesin, ya da geri gelsin, o CHP’nin başında olduğu sürece o parti iktidar olamaz. Bu bizim yararımıza” dese de, ben öyle düşünmüyorum.

Bence Baykal demek, kavga demektir, kaos, demektir, kargaşa ve karmaşa demektir.

O varsa huzur yoktur demektir siyasette ve içtimai hayatta.

Uzlaşma, teamül, hoşgörü yoktur demektir.

Ben böyle düşünüyorum.

O ne hayırlı bir iş yapar, ne yaptırır.

Yapanları korkutur, bastırır, sindirir.

O konuştuğunda “harp çıktı” sanırsınız.

Halka kuşku verir, korku verir, endişe verir. Panikler ülke insanı.

Her değişikliği “rejim elden gidiyor” yaygaraları ile yok eder.

Elini kolunu bağlar iktidarın.

Nitekim böyle oldu onca yıllar.

Ve bir gün gitti apar topar.

Bize tersinden ders oldun. Onun da bir varlık hikmeti var düşünürsek.

O yaşta bir adam, her şeyi göze alarak davası için çırpınıp duruyor. Keşke bu enerjisini hakta kullansaydı. Keşke “iki Ömer’den birisini bana ver” diyen Efendimiz gibi duası makbul birisi de onun için yalvarsaydı…

Gerçi bu siyaset hastalığıdır, bir bulaştı mı ölene kadar geçmez. Baksana kendisinden evvelkilere, bir ayakları mezara girmişti, siyasetten vazgeçmemişlerdi.

Bazı örnekleri hala yaşamakta değil mi?

* * *

Derken yerine birisi geldi.

O, Baykal gibi ezeli muhalefette kalmak istemiyordu.

İktidara talipti.

Bunun ancak halktan oy almakla mümkün olacağını da biliyordu.

Referandumla gerçeği bir kere daha gördü.

Halk uzlaşma istiyordu.

Değişim istiyordu.

Yeni bir anayasa istiyordu.

Akan kan dursun, terör bitsin, analar ağlamasın istiyordu.

Başörtüsü zumlu sona ersin istiyordu.

Kalkınmak, zengin olmak istiyordu.

Bunu gördü Kılıçdaraoğlu.

Bir umut doğdu CHP’de.

BDP ve PKK da gerçeği gördü.

Kürt halkı bile artık akan kan dursun, terör bitsin, analar ağlamasın istiyordu. Zaten o güzel insanların içine hiç sinmemişti PKK’nın dine imana aykırı görüşleri.

Herkes özgürlüğün imkanlarını gördü ülkede.

Vesayet rejiminin azgınlığını gördü.

Gücünü, imkanlarını gördü memleketin.

Halk bilinçlenmiş, yaşanan acılardan ders almıştı. Musibetler nasihatler olarak eğitmişti onları.

Sihirli el buydu aslında.

Böyle de olurmuş demek ki.

Barekallah!

Aman Allah’ım, sen koru insanlarımızı, vatanımızı.

Yüz bin kere maşallah!

Nazar değmesin inşallah.