Bir anne, altı ay önce eşinden ayrıldığını ve ayrıldıktan sonra altı yaşındaki kızının içine kapandığını ve sürekli ağladığını ifade etti. Öncelikle, bu konuda anne baba çocukla konuşmalı ve hiçbir şekilde ondan kopamayacaklarını izah etmelidirler. Aksi takdirde çeşitli sorunlar ortaya çıkabilir.

Boşanmanın ne olduğunu tam olarak anlayamayan çocuk bundan kendini sorumlu tutabilir. Çocuk "ben yaramazlık yaptığım için annemler ayrılıyor ya da her şey benim yüzümden oldu" diye düşünebilir. Bu nedenle ailenin bu konuda yaptığı açıklamalar önemlidir. Burada ailenin boşanma konusunu çocuğa anlayacağı tarzda açıklamaları ve onu ikna etmeleri gerekir. Aksi takdirde, çocukta depresyon, endişe ve ayrılma korkusu, dikkat performans bozukluğu, içe kapanma, dikkat çekme isteği yalan söyleme kendini yaramazlığa vurma gibi bazı sorunlar ortaya çıkabilir. Anne baba, birbirlerine olan öfkelerini ortaya koyarken çocukları kullanmamalı ve onlara yaşanan süreci atlatma konusunda destek vermelidirler. Çocuk ebeveyninden ihtiyacı olan desteği almadığında yaşadığı kaygıyı sürekli hale getirebilir ve arkadaşları arasında kendini güçsüz hisseder... Böyle durumlarda çocuk içine kapanır, pek konuşmaz ve duygularını ifade eden resimler çizer. Bu nedenle çocukları anlamak erişkinleri anlamaktan daha zor bir durumdur. Gerekli desteği almadığında çocuk güven kırılması yaşar. Bu durumda çocuk ileride çevresine karış aşırı talepkar ve sürekli ilginin üzerinde olmasını isteyen bir kişilik geliştirebilir.

Ayrılık sonrası çocuğun endişelerini arttıran en büyük etkenlerden biri de eskisi gibi sevilmeyeceği korkusudur. Sevilmeyeceğini desteklenmeyeceğini düşünen çocuk terk edilme kaygısından kurtulamaz.

Çocuklar sorunlarını büyükler gibi ifade etmezler. Onlar daha ziyade içe kapanırlar ve kendilerini dışarı kapatırlar. Bu gibi sorunlara zemin hazırlamamak için ailenin üzerine düşeni yapması gerekir.