Zamane insanı önce ben diye başlıyor söze. Karşısındaki kişiyi hiç hesaba katmadan kendi benini yaşamaya karar veriyor. Artık, birey ve toplumların düşünme ve hissetme eylemlerini belirleyen psişik eğilim ben odaklı olmaya şartlanıyor. Modern dünyanın değirmeni, bencil ve çıkarcı insan üretmeye devam ediyor. Birliktelik ruhunun insanlığa kazandırdığı pozitif enerjiyi ne kadar gündeme getirseniz getirin, günümüz insanı hayatın merkezine kendini koyuyor ve çıkarlarını her şeyin önünde tutuyor . Biz yaşantısı artık ahmaklık olarak görülüyor.

Ekonomik ve sosyal değişimler, teknolojinin hayatımıza hükmetmesi ve modern kültürün tahakkümü insanların karakter ve benlik gelişimini doğrudan etkiliyor. Bu örgüye hizmet eden, Pazar ekonomisi, ise geleneksel yapıyı değiştiriyor ve dönüştürüyor. Araçların bir parçası haline gelen insan artık, tarihteki etkinliğini kaybetmiş durumda. Şimdi o, sadece üretilen metaları tüketiyor ve tüketmek için yaşamayı arzu ediyor. Yeni ihtiyaçlar üretiliyor ve insanlar bu ihtiyaçlar dışında bir şey düşünemez hale geliyorlar. Dünyevi olan her şeye sahip olmayı istiyorlar ve oluyorlar da. Ama, sahip oldukları hiçbir şey yüzlerini güldüremiyor. Yalnızlık çekiyorlar... Bu günün insanı bir taraftan ben odaklı bir hayata doğru kurgulanırken diğer taraftan yalnızlıktan yalnız kalmaktan korkuyor. Bu paradoksal yaşantı içinde akıp giden zaman ise işin bir başka boyutu. İnsanlar, zamanın yetmediğinden, mutsuzluktan umutsuzluktan, istedikleri şeyleri alamamaktan, ve yalnızlıktan yakınıyorlar. Yalnızlık ve boşluk ise günümüz insanı için en büyük sorun haline geliyor. Bir yandan bencilliği savunuyor, dünyevi ihtiraslarının peşinde koşuyorlar diğer yandan yalnızlıktan şikayet ediyorlar. Çünkü bencillik ve dünyevileşme insanı iç dünyasında yalnızlaştırır. İnsanları kardeş olarak göremeyen, sahip olduklarını insanlarla paylaşamayan, ben olmaktan biz olmaya geçemeyen insan ne kadar servet biriktirirse biriktirsin iç dünyasında büyük bir yoksulluğa yalnızlığa düşecektir.