"Fatma abla, ben on dört yaşında bir öğrenciyim. Seninle geçen ay yaşadığım bir olayı paylaşmak istiyorum. Annemle babam arkadaşlarımı pek sevmezler ama ben arkadaşlarımdan çok şey öğreniyorum. Geçen ay okul çıkışında, en sevdiğim arkadaşımla birlikte bir kafeye gittik. Arkadaşın parası yoktu, birlikte birer porsiyon börek yedik ve birer kahve içtik. Onun parasını da ben ödedim. Yarın getiririm dedi ama kabul etmedim. Çünkü okulda o da bana bir şeyler ısmarlıyor, para almıyor. O akşam bu olayı babamla paylaşmıştım ama çok pişman oldum. Babam "sen iş adamının kızı değilsin, neden arkadaşının da hesabı ödedin, ben bu paraları başkalarına yediresin diye mi veriyorum. Bir daha kimsenin bir şeyini ödemeyeceksin" dedi. Babam böyle şeylere kızar ama annemin daha anlayışlı olduğunu sanırdım ama o da babama katıldı. O gece hiç uyuyamadım, sabaha kadar kâbus gördüm. Anne babalar bizim arkadaşlarımızı neden sevmez, neden bizi cimri olmaya teşvik ederler anlayamıyorum."

Günümüz ebeveynleri, farkında olmadan çocuklarına bencilliği, vurdumduymazlığı ve doyumsuzluğu aşılıyorlar. Çocuklarını dayanışma ve paylaşımın getirdiği pozitif enerjiden mahrum bırakan ana babalar, onların istidatlarının gelişmesine farkında olmadan engel oluyorlar.

Ebeveynler, arkadaşına kahve ikram eden çocuğu savurganlıkla suçladığı sürece küçük meselelerden kıyameti koparan, tahammül edemeyen, uyumsuz ve bencil bireylerin ortaya çıkması kaçınılmaz olacaktır. Anneler ve babalar çocuklarınızın iyi bir insan olmasını arzu ediyorsanız şunları dikkate alın:

Çocuklarınıza iyiliği telkin edin ve paylaşmayı öğretin. Davranışlarınızla onlara örnek olun. Yardım faaliyetlerine teşvik edin. Çocukların şefkat ve merhamet duygularını harekete geçirin. Çocuklarınıza iyiliğin ve duygudaşlığın dünyada ve ahrette sahip olabileceğimiz en büyük servet olduğunu vurgulayın.