Çok bloklu sitenin en tepe yöneticisiydi.
Altındakiler yeni seçilmişlerdi. Ancak sakinlerden bazıları yeni seçilenleri istemiyordu.
Azınlık olmalarına rağmen ‘en tepe yönetici’, azınlığın isteklerine meyil ederek seçilmişlere yol verdi.
Site’deki kavga, post modern bir yöntemle azınlığın istediği şekilde bitti.
Halbuki ‘en tepe yönetici’ye de yıllar önce yol verilmişti.
İlk defa “Altını tutamayanlar” tarafından mağdur edilmişti. Sonuncusundakinde “altın” “üstü” de vardı.
Zaman geçti, mağdur olanların hepsi “Başbakan” oldu.
Talih sadece O’na güldü. O, “üstün de üstü” makamına yükseldi. İşte o makamdayken O’da “altını tutamadı”; post modern yöntemle, yönetimin değişmesine vesile oldu.
“Şiir Mağduru”nun da Başbakan olduğu dönemde “altın üstü, üstün altını tutamadığı” günlerin hesabı soruluyor.
Adalet, işlenmiş bir suçu sorguluyor yıllar sonra…
Ancak, post modern darbe dönemininin “altını tutamayan üstün üstü” davaya karşı çıkıyor; “Ben ihtilallere, karşı ihtilallerle veya bu tür davalarla karşılık verilmesini düşünen biri değilim. Barışçı bir yol bulmak lazım. Halkın bir kısmı istiyor, bir kısmı istemiyor. Bir kısmının istediği şeyi yaparsanız istemeyen kısmı; istemeyenlerin dediğini yaparsanız isteyen kısmın duygularını incitir, onları karşı karşıya getirirsiniz. Bundan da faydalı bir sonuç çıkmaz. Bu sebeple uzlaşma yaratmak, barışçı bir yol bulmak gerekir. Bu tür olaylarda yapılacak iş sadece mahkemeye gitmek değil, toplumda uzlaşmayı, barışı sağlamaktır.
Şimdi bu sözler üzerine;
Halkın bir kısmı sizin Başbakan olmanızı,
Yine bir kısmı Cumhurbaşkanı olmanızı,
Belki de parti genel başkanı olmanızı,
istemeyenlere rağmen hep oldunuz. Sizi istemeyenler kırılmadı, üzülmedi mi?
Peki kırılanlardan özür dileme vakti ne zamandır?