Zihnimizi çepeçevre kuşatan sorular, önümüze dağ gibi yığılan problemler ve sonsuz aczimiz asla gözümüzü korkutmasın! Her hastalığın şifâsı, her problemin çözümü olduğu gibi; her sorunun cevabı, formülü olmalıdır. Bunun delili, her şeyin bir simetrisi ve zıddının bulunmasıdır. Güzel-çirkin, âlim-cahil, sert-yumuşak, büyük-küçük, aç-tok, uzun-kısa, soğuk-sıcak, artı-eksi, müsbet-menfi, zengin-fakir, madde-mânâ ve “soru-cevap!”
İnsan beyni, cevabını bulamayacağı soruyla muhatap kılınmamıştır. Her suâlin cevabı verilmiş; her müşkül halledilmiş; her sır perdesi aralanmış; pek çok muamma çözülmüş.

Problemleri halletmenin en büyük enerji kaynaklarımızdan birisi, “ümit”tir. Ümidini yitiren, her şeyini kaybeder. Ümitvâr olan, çok şeyi kazanır. Denize düşeni, ümit çırpıntıları kurtarır; ümitsizliğin hareketsizliği batırır, boğar. Ümitsiz olan, küçük su birikintisinde bile boğulur. Yoğurt kabına atlayan kurbağanın kurtuluş mâcerasını hatırlayınız: Ümitle çırpınıp; meydana getirdiği yağ adacığına çıkıp hayatını kurtarmadı mı? Her çibad âbâd (Battı balık yan gider) diyerek kendisini bıraksaydı; ölüm fermanını o saniyelerde imzalamış olacaktı.
Biz problemlerden değil, onlar bizden korksun! Bize, problemleri çözmeyi başaracak kadar güç verilmiştir. Hepimize yeteri kadar zaman, imkân ve fırsatlar verilir. Hayatımız fırsatlar deryasında yüzer. Önemli olan, onları fark edip değerlendirebilmektir. “Azim ve sebatın” yanına azıcık “gayret” ilâve ettiğimizde cevabını bulamayacağımız soru; altından kalkamayacağız mesele, halledemeyeceğimiz iş yok gibidir. Yeter ki, yeteneklerimizi bu yönde kullanıp, samimiyet ve kararlılıkla üzerlerine gidelim.
Biliyoruz ki; ne istediğini bilmeyen düz yolda şaşırırken; ne istediğini bilen dağları bile aşar! “Cesaret, sebat ve kararlılıkla” giriştiğimiz işi çoğunlukla bitirirken; korktuğumuz ve tereddütle, şüpheyle başladığımız meseleyi kemâliyle sonuçlandıramayız, öyle değil mi?