Eskimolar, Grönland, Alaska ve Sibirya'da yaşarlar. Kemik ve deriden silah, kuş tüyünden iplik, balık yağından mum yaparlar. Giysileri hayvan derisindendir ve buzdan mağaralarda yaşarlar. Geleneklerine bağlıdırlar ve zor şartlar altında yaşadıkları halde şikayetlendiklerini görmezsiniz. Ancak son yıllarda, bölgede meşhur olan Balina, beyaz ayı fok ve ren geyiği gibi hayvanların eti, yağı ve derisi batı toplumunun dikkati çekiyor ve bu bölgeyi de sömürmeye karar veriyorlar. Bu kararın ardından, bölge, Batılı tüccarların ve misyonerlerin uğrak yeri oluyor. Bu insanlar, eskimoların toprağına ayak bastıklarında her şey yavaş yavaş değişiyor. Eskiden sahip olduklarıyla iktifa edip mutlu olan eskimolar artık kolay kolay mutlu olamıyorlar. Çünkü ihtiyaçlar her geçen gün artıyor ve hayat bu ihtiyaçların üretildiği bir mecraya dönüşüyor..

Medeni insan, onlara silah mermi, elbise ayakkabı, battaniye, el feneri ve içki satıyor ve onları yerel kültürlerinden koparmaya çalışıyor. Artık eskimolar kendileri için ihtiyaç olmayan şeyleri de ihtiyaçmış gibi görüyor ve bunlara ulaşmak için çaba gösteriyorlar. Eskiden yoksul hayatlarında mutlu olan bu insanlar artık ihtiyaçların peşinde koşuyor ve kaybettikleri mutluluğu bulmaya çalışıyorlar... İhtiyaçlar arttıkça, insanın mutluluğu yakalaması zorlaşıyor ve ufuklar görünmez oluyor.

Bizler de, uzun zamandır ihtiyaçlarımızın peşinde koşmaktan kendimizi alamıyoruz. Yaşam tarzımız değişiyor ve beklentilerimiz her geçen gün biraz daha artıyor... Tek hedefimiz çalışmak para kazanmak ve istediğimiz araçlara sahip olmak... Bu, hayatımızı daha da zorlaştırıyor ve içinden çıkılmaz dehlizlere sürükleniyoruz. Hayallerimizi erteliyor, vaktimizi tamamen bu araçlara sahip olmak için harcıyoruz. Ama olmuyor, çünkü isteklerimizin sonu gelmiyor ve bizler ihtiraslarımıza yenik düşüyoruz.

Eskiler "kanaatkarlık mutluluk getirir" demişler. Eğer sahip olduğumuzla yetinmez ve sürekli ihtiyaç üretirsek, mutluluğu ve huzuru yakalamamız pek mümkün olmayacaktır.