İnsanın en büyük çıkmazı, kendini görmezden gelirken, başkalarının hatalarına odaklanması ve negatif odaklı gözlem yapmasıdır. Çünkü kendini gören ve hayatının muhasebesini yapan kişi, hatalarından döner ve insanlığının farkına varır. Başkalarının hatalarına odaklanan ve benliğinden uzaklaşan insan ise her türlü harama, gaflete ve sapkınlığa açık hale gelir. Mevlana insanın bu zaafını bir hikaye ile özetler:

"Dört Hintli mescide gidip namaza durmuş. O sırada müezzin içeri girince Hintlilerden biri namazda olduğunu unutarak;

- Ezan okundu mu, diye sormuş. Diğeri onu dürtmüş:

- Konuştun, namazın bozuldu. Üçüncüsü ise o uyaran arkadaşına;

- Zavallı, ona bakacağına sen kendi namazınla meşgul olsana, diye çıkışmış.

Sonuncu Hintli sevinerek yüksek sesle;

- Elhamdülillah, ben şu akılsızlara uyup namazımı bozmadım, demiş. Böylece dördünün de namazı heba olmuş.

Kendinden kaçan kişi, devekuşu gibi başını kuma sokar ve hatalarını hiçbir şekilde göremez. Ama iç dünyasında derin bir rahatsızlık hisseder ve başkalarının hatalarına odaklanarak bunu görmemeye çalışır. İnsanların nasıl yaşadıklarını, nasıl düşündüklerini neler yaptıklarını analiz eder ve " onlar kötü ben iyiyim" yargısına varır, kusurlarıyla yüzleşmekten kaçınır. Elbette en büyük yardım insanlara tebliğ yapmak ve hatadan dönmeleri için destek vermektir. Ama insan bunu, ne kendinden kaçmak için bir vasıta ne de insanları rencide edecek bir araç olarak görmemelidir. Aksi takdirde, kendisi uçuruma yuvarlanırken başkalarına nasihat etmeye kalkan kişinin durumuna düşer.