“Zafer, sahih bir iman, aşkla yaşanan bir İslam, birlik ve dirlik içinde bir cemaat ve sabırla yapılan bir cihadın ardından Allah’ın izniyle muhakkak gelecektir.

Yeter ki yalancı münafıklara, aldatıcı deccallara ve dünya ehli kurnazlara kanılmasın. Zira onlar da “cihat cihat” diye bağırıp davet edebilirler. Ama Allah Teâlâ’nın dininin değil, kendi iktidarlarının kurulmasına çağırırlar.”

Kimi deccallar de vardır ki, kendi kişisel saltanatını gerçekleştirmeye cihat diyerek inanan insanları istismar eder, kendi çıkarları için kullanırlar. Hatta o kadar da yüzsüzdürler ki, gerçekten de Allah Teâlâ’nın rızası için iş yapar olduklarını ifade eden ve bu söylemlerini eylemleri ile de destekleyen kimseler hakkında “onlarınki saltanat ve menfaat kavgası,” derler, “koltuk davası” derler. Bunlara göre sadece kendilerinin yaptığı işler “kutsal cihat” olur. Başkaları ancak kendi kanatları altında çalışırsa, ne âlâ, değilse ihanet içindedirler.

İyi ama onlara bu salahiyeti kim vermiş? Kendileri ile başkaları arasındaki hizmet yetkisi paylaşımındaki farkı biz nerden bileceğiz? Öyle ya, bu iki niyetin de yeri de kalptir. Biz kimin kalbini yarıp da baktık ki? Ya da yapabilir miyiz bunu? Mümkünü var mı bunun?

Kaldı ki dine hizmet ve cihat birilerinin tekeli altında mıdır?


Atalar derler ki, “Küp içindekini sızdırırmış.”

Biz lafa değil, içten sızana bakmalıyız. İşe ve icraata bakarız. Söylem ve eylem birlikteliğine bakarız. Durduğumuz yer ile varacağımız hedefe bakarız. Ötesi Rabbimize kalmış, bize ne!

Adam yıllarca abit ve zahittir, ama birden bir zikzak yaparak dünyaya dönüyor ve siyasete oynuyor. Adam Tasavvuf ve tarikatlar diyor, birden parti kuruyor. Adam “İslam Davası” diyor, birden herkesi kendi holdinklerinin ürününe davet ediyor. Adam dava diyerek etrafına adam topluyor, vakıflar dernekler kuruyor, şöhret olunca bir milletvekilliğine satılıp gidiyor. Örnekleri çoğaltabiliriz, ama üzüntüden başka neye yarar ki?

Bu yüzden “tevazu” diyoruz. Bu yüzden “mahviyet” diyoruz. Bu yüzden “murakabe ve muhasebe” diyoruz. Bu yüzden “ölçü esas olmalı” diyoruz. Bu yüzden” ilim ve amel” diyoruz. Bu yüzden “özgür düşünce ve eleştiri” diyoruz. Bu yüzden “Allah şımarıkları sevmez” diyoruz.

Bu yüzden geri başa dönelim. Ne demiştik?

“Hayat çok ciddiyet ister. Laubaliliğe hiç gelmez. Başarı, zafer ve mutluluk, ciddi insanların hakkıdır. Ciddi insanın, yani üstüne düşeni dikkatli ve devamlı yapan, görevi savsaklamayan, tembelliği ve terbiyesizliği aşmış, irade ve ahlak insanının işidir.
İş yapanla, yapar gibi yapan, yapar gibi konuşan, yapar gibi görünen arasında çok fark var. Yine iş yapanla, işi elinin ucuyla tutan arasında da çok fark var.”

Sonuçta sevgili kardeşlerim, iş yine başa düşüyor. O yüzden farkı fark etmek için “faruk” olmak, yani “fark edici” olmak gerekir.

“Benim yerime fark eden faruklar var” demek, bunun huzurunu yaşamak da bir nimettir. Buna ille de yanlış diyemeyiz. İtaat bilincimiz de olmalı elbet. Ama sütten ağzı yanınca yoğurdu üfleyerek yiyenler olarak deriz ki “aman ilkeyi unutmayınız”.

Neydi o?

“Hüsn-ü zan, adem-i itimat”.