Açlık grevlerinin sona ermesine en çok MHP’nin sinirlendiğini görüyoruz.


Bu konuda MHP Genel Başkan Yardımcısı Mehmet Şandır diyor ki, “Türkiye’nin en büyük sorunu AKP’dir.” Açlık grevlerinin bir emirle son bulmasını iktidarın Öcalan’la gizli pazarlığına bağlıyor. Öyle mi? Yoksa yeni bir taktik mi?..

İktidarın Öcalan’ı gözden çıkarmasına karşılık örgütün denediği yeni bir yol mu?

İşte bakın, Öcalan hala örgüt üzerinde etkin, bunun bir anlamı da, örgüt içerisindeki lider kavgası... Öcalan’a bağlı guruplar önce açlık grevine gittiler, Öcalan’ın bir talimatıyla greve son verdiler... Şandır gizli pazarlık dese de, grev sonlamanın iktidarla yakında uzaktan alakası yok...

Asıl Şandır’ın açıklamalarına karşı vatandaşın bilinç altı soruları var. MHP camiası da dahil, hep aynı soruyu soruyorlar, “elinize fırsat geçmişken neden yapmadınız?”

Yoksa bu işler iktidar koltuğuna oturunca başka, muhalefet olunca başka mı oluyor?

Hani derler ya, bekara karı boşamak kolay, hem de bir değil birkaç tane...

Kürtçülüğün bu raddeye kadar tırmanmasında her kesim kendi vicdanını az çok yoklamış olsaydı olayın sadece PKK’dan ibaret olmadığı görülürdü.

Cumhuriyet devrini maalesef “Türkçülükle” açtık.

Her sabah çocuklarımıza söylettiğimiz Türkçülük andı yan sıradakileri kamçı vururcasına tahrik ederek onların da Kürtçülük damarını kabarttığını kimseler gündeme getirmiyor.

Öyle ya, bu fitne yerden bitmedi, uydudan da gelmedi.

Tohumlarını ektiler, şimdi de zakkumlarını topluyorlar.

Gerçek bu iken, yangının en çok alevlendiği saatlerin hesabını on yıllık AK Parti iktidarından sormak haksızlık olur. Gerçi bu sahada iktidarın yanlışları olmadı demiyorum.

Örneğin, bu yarayı “Kürt Sorunu” olarak ele almak bir yanılgıydı.

Sorun varsa hepimizin sorunu, iyilikler varsa hepimizin iyiliği...

Sayın Şandır’ın “Biz idam konusunda hodri meydan diyoruz, Başbakana sesleniyorum; yüreğin yetiyorsa, Abdullah Öcalan’ı da kapsayacak şekilde idam cezasını geri getir, biz MHP olarak her türlü desteği veririz.”

İpi elinden kaçır, sonra da “getir bu ipi Öcalan’ı asalım” demek başka, gerçekçi olmak bir başka. Hodri meydana bir diyeceğimiz yok, ancak Öcalan’ı kapsayacak şekilde idam cezası olmaz.

Siyasetçi ne dediğini bilecek...

Artık evrenselleşen kurallar vardır.

Kanunlar, isterse anayasa hükmünde olsun, geriye yürümezler.

Bu saatten sonra Öcalan’ı asmak için ne MHP’nin yüreği fayda eder, ne de su böreği.

Treni kaçıranlara geçmiş olsun...

Aynı şekilde, 12 Eylül sanıklarını yargılamak benim hukuk bilgime göre havanda su dövmeye benziyor. Mahkemenin ne karar vereceğine karışmam, ama şu var, 1982 Anayasasının geçici 15. Maddesi cuntacıların yargılanıp mahkum edilmelerine engel...

Öyle iken, sen kalkıp yasaları geriye yürüterek eski kilimlerden yeni halı döşeyeceğim dersen hayal mahsulü olur, gerçekçilik hiç olmaz.

Ağız kalabalığı ile değil, hukukla konuşalım.

O bakımdan, Şandır’ın Öcalan’ı asma konusunda Başbakan’a yürekten yüklenmesi kabul edilmeyecek duaya amin demek gibi bir şey.

Derler ya, geçti Borun pazarı....

Kaldı ki keşke Bahçeli, Başbakan kadar yürekli olsaydı da Meclis çatısı altında şu İsrail katiline kükreseydi. Arap şeyhleriyle liderlerine bir çift söz söyleseydi.

Dilini yutan efendilere göndermede bulunsaydı.

Bu devran demekle dönmüyor, yapmakla dönüyor.

Görüyoruz ki Filistin için Ortadoğu’da tek yüreği yanan lider Başbakan. Diğerleri nutuk savuruyor, veya muhteremler Yahudilerle olan bağlantılarına zarar gelmesin diye susuyor.

O zaman geçmişi bugüne taşıyalım yerine, bugün ne yapılması gerekiyorsa ona bakalım...

İsrail’in bu çılgınlığı nereye varacak?

Suriye bölünme eşiğine geldi... ABD sözde müttefikimiz ama, İsrail gibi terör bir devletin arkasında olduğunu her saldırıda dile getiriyor...

Biz ne yapıyoruz?

Bu kadar düşmanın karşısında birleşmek mi, yoksa yine sen ben mi?..

Ah bu yürek çıksa da, kaç attığını bir görsek...