En değerli nimet hayattır. Ama, yalnız başına ne işe yarar? Eğer ailenin diğer bireyleri olmasaydı, hayat çekilmez olmaz mıydı?
Ne yazık ki, felç olan Batıya olan özenti, Müslüman aile hayatını tehdit ediyor. İnsânî özelliklerden çok uzak, Batı tipi aile hayatı asla bize örnek olamaz.
Öncelikle, Batının, mânevî değer ve insânî zenginliklerinin büyük bir erozyona uğradığını, bizzat kendi sosyal ilimlerle uğraşan ilim adamları, ahlâkçı, üniversite ve araştırma merkezleri, teolog ve gönüllü kuruluşları istatistikî rakamlarla ortaya koyuyor.
Aile ve akrabalık bağları, komşuluk münâsebetleri, insânî değerler olan yardımlaşma, selâmlaşma, sevgi ve fazilete ait duyguların dumura uğradığı apaçık. Batı felsefesinin dayandığı menfî esaslar, “moda kültürü ve medeniyeti”nin karışımından meydana gelen mütenevvî hastalıklarla çalkanmaktadır.
Aile müessesesi, feminizmin tahribatıyla dağılmış ve parçalanmıştır. Toplum, hayatı mânâsız ve sıkıntılı bulmaktadır. İnsânî münâsebetler bitmiştir. Cinsî sapıklıklar, etrafı kasıp kavurmaktadır. Yalnızlık korkunç bir felâket gibi insanları titretmektedir. Teknoloji, yeni keşif, îcad ve maddî imkânlar, onları devamlı peşinden sürükleyip “yalnızlığa” iten unsurların başında gelmektedir. Moral gücüne daha fazla ihtiyaç hissederlerken, duygular, “nefsî” hevesatlarla tatmin edilmeye çalışılmaktadır. Bu ise onları birbirlerinden daha da uzaklaştırarak egoizm ve sefahet çirkefinin koyu karanlığına itmektedir.
Harward Üniversitesi Visual and Environmental Studues Bölümü öğretim üyesi Dr. Nan Burks Freeman’ın düşünceleri, tezimizi doğrular mahiyette:
“Bu toplumun bunalım içinde olduğunu görmek çok büyük eğitimi gerektirmiyor. Hemen herkes, onu fark eder.” (Zaman, 26 Haziran, 1995.)
Kimi zaman hayat şartları,
Kimi zaman televizyon,
Kimi zaman internet,
Kimi zaman dünyevîleşme, maddî hayat peşinde koşma bizi annemiz, babamız, kardeşlerimizden uzaklaştırıyor.
Aileyi parçalanmaktan kurtarmak ve aile bağlarını güçlendirmek için nasıl yaklaşmamız gerekir?