Hani size, geçen yazımda, “benim enteresan dostlarım var” demiştim ya… Demez olaydım. Bir başka dostun sorduğu soru şu: “Terziye benzer. Ancak.. O da kendi söküğünü dikemez. Bu meslek sahibi kimdir?”

Soru güzel de… Cevabı bulmak zor benim için. Hiç sevmem zaten bilmece, bulmaca çözmeyi. Nasıl bir bakış fırlattıysam dostum ipucu verdi “Örgütlü olmak güç kazandırır mı? başlıklı yazında zaten sen yazmışsın.”

Ben bu konuya girmemek için çalı dolaşmıştım ancak dönüp dolaşıp geldiğim yer yine burası oldu.

Sorunun cevabını merak mı ediyorsunuz? Fazla uzatmadan açıklayayım. Terzi ile gazetecinin ortak yönü kendi söküklerini dikememesi.

Ülkelerin kaderini bile etkileyebilen gazetecilerin kendi gidişatlarına pek faydaları olmuyor.
Hayatımda ilk defa işten çıkarılırken gördüklerim, kendilerini örnek aldığım, rol modellerim olan gazeteci ağabeylerim oldu. Hafta sonları gittiğim gazetede zor şartlarda en iyisini yapmaya çalışan ağabeylerimin boyunlarında “ziyaretçi kartı” ile eşyalarını toplarken görmek… Hala o günlerin verdiği sıkıntıyı yüzümde, kaşımın üstündeki beyazlıkla taşıyorum.

Zaman içinde bayrama iki, üç gün kala işten atılanları, Ramazan günü ağzı oruçluyken gözyaşları içinde kurumunu terk edenleri gördüm.

Zaman içinde, kartını basıp turnikeden geçemeyen, eşyalarını güvenlik görevlisi eşliğinde toplayanları duydum.

Hakkını alamayanlar, vermemek için de dokuz doğurtanlar hala mevcut.

Bütün bunlar, gazetecilerin dışarıya karşı Herkül kadar güçlüyken, çalıştığı kuruma karşı ne kadar aciz olduğunu ortaya koyuyor.

Türk gazetecisinin bu durumu yurtdışında da devam ediyor.

Adı Metin Turan. Dile kolay, 22 yıldır Mısır’da yaşıyor ve gazetecilik yapıyordu. O’nu Arap Baharı’yla ilgili haberlerinden tanımak mümkün.

TRT’nin Kahire Muhabiri iken, aldığı bir bilgiyle gittiği toplantı sonrasında iş sözleşmesi yenilenmemiş. Kurumu da bir sebep göstermemiş. Edindiği bilgeye göre işten ayrılmasına Başbakan Erdoğan’ın o toplantıdaki danışmanı sebep olmuş.

TRT’nin ardından Doğan Haber Ajansı’nda işe başlar. Türk yatırımcının Kahire’ye 120 kilometre uzaklıktaki İsmailiye kentindeki fabrikasına hırsız girer. Bu durumu ve fabrikanın sahibi Abdulgafur Arı’nın “hırsızlık olayı üzerine Büyükelçiliği aradığını ancak kendisine yardım etmedikleri” iddiasını haber yapması, Turan için sonun başlangıcı olur. (http://www.hurriyet.com.tr/ekonomi/22873509.asp)

Turan’a göre bu haber Türkiye’nin Kahire Büyükelçisi’ni rahatsız etmiş. Ulaştırma Bakanı Binali Yıldırım’ın Mısır ziyareti sırasında ve Büyükelçi’nin Bakan onuruna verdiği yemekte dışlanması üzerine Metin Turan, sıkıntısını Bakan Yıldırım’a iletir.

Büyükelçilikte yaşananlar sonrasında Metin Turan’ın işine yine son verilir.

Metin Turan’ın yaşadıkları karşısında, sadece ve sadece mesleğini icra etmek için uğraşırken, verdiği tepkiler hoş değil, tasvip de etmiyorum. Ancak, O’na yapılanlar karşısında kurumların dik duramayışı çok ayıp oluyor.

Turan ile telefonla konuştum. “Arap Bahar’ında darp edildin. Mısır’daki birçok olayın içindeydin, haber yaptın. Senin sigortan var mıydı?” diye sordum. “Kem - küm etmekten” öteye bir cevap veremedi. Ölüp gitse arkada iki kız ve bir eş bırakacak. Ortada ne tazminat ne de bir maaş…

Terzi ile gazetecinin ortak noktasını soran arkadaşım son bombasını mertobüsten inerken patlattı. Parasını başka alanlara yatıran, başka şirketlerindeki çalışanlarının maaşını tıkır tıkır ödeyip, gazete ve ve televizyondakileri sallayanı biliyoruz ama bu ilk benim için. Bir gazetenin yöneticisi yaklaşık 5 aydır maaş almayan çalışanlara “maaşınızı kuruma bağışlayın, sizinle taze bir başlangıç yapalım” demiş.

Maaşlarına zam bile alamayan diğer kurumlardakine kötü örnek olmaz, umarım.
Bir de Dışişleri Bakanı’na sorum var. Kahire Büyükelçisi’nin tayini geçtiğimiz yılın kasım ayında Saraybosna’ya çıkmasına rağmen neden hala orada?