Milliyetçilik, asabiyet damarı; adalete manidir. Zira, bu damar, haksız da olsa insanı nefsine, anne-babasına, akrabasına, ırkdaşına tarafgir yapar. Oysa, Kur’ân, “Ey imân edenler! Adalet üzere olun ve Allah için şahitlik edin. Kendi aleyhinize veya anne ve babanızla akrabalarınızın aleyhine olsa bile... Hakkında şahitlik ettiğiniz kişi, zengin de olsa, fakir de olsa doğruluktan ayrılmayın. Çünkü ikisini de Allah sizden daha iyi gözetir.” (Nisâ Sûresi, 135.) âyetiyle kesin olarak adaleti emreder.

Asabiyet, milliyetçilik damarı; birisinin hata, kusur ve yanlışını, mensup olduğu grup, aşiret, şirket, aile, parti veya milletine mal ederek hepsini mesul ve sorumlu tutar. Bu, kutuplaşmayı getirir. Birinin haklı olarak ak dediğine diğeri kara, birinin iyi dediğine diğeri kötü, der.
Bu, cedelleşmeyi, boğuşmayı netice verir. Birbirine muarız olarak boğuşanlar ise müsbet hareket edemez, olumlu davranamaz, pozitif yaklaşamaz.
Kur’ân, bu fasit anlayışı, “Hiçbir günahkâr başkasının günahını yüklenmez.” (En’âm Sûresi, 6:164; İsrâ Sûresi, 17:15; Fâtır Sûresi, 35:18; Zümer Sûresi, 39:7.) âyetiyle, hukukun temel ve cihanşumül kanunuyla tedavi eder.
“Milletin ve devletin siyasetinin selâmeti için her şey fedâ edilir” şeklindeki zâlimce prensip, ırkçılığın yadigârıdır. “Devletin bekàsı için her şey, hatta halkın hakları da fedâ edilir” prensibi de böyledir.
Kişi/kişiler, ırkçılık damarıyla, bir adamın cinayetiyle mâsum bir kardeşini, belki de akrabasını, belki de aşiretinin efradını öldürmekte kendini haklı zanneder. O vakit hakikî adalet yapılmadığı gibi, şiddetli bir zulüm de yol bulur. Çünkü ‘Bir mâsumun hakkı, yüz câniye feda edilmez’, İslâmiyetin bir kanun-u esasîsidir. (Bediüzzaman Said Nursî, Emirdağ Lâhikâsı, Yeni Asya Neşriyat, İstanbul, 1999, s. 387.)
* “Kim bir cana kıymamış veya yeryüzünde fesat çıkarmamış birisini öldürürse, bütün insanları öldürmüş gibidir. (Maide Sûresi: 32.)”
* Irkçılık adâlete mânidir ve zulmün sebebidir.
* Irkçılık birbirini inkâr etmeyi ve birbirini yutmayı netice verir.