Duâ, dünyanın, maddenin dar kalıplarından sıyrılıp mana âlemlerinin deryasına, sonsuzluk ülkesine açılmaktır.

Duâ, isim ve sıfatları sonsuz olan Ezel ve Ebed Sultanı’na sığınmaktır.
Bu açıdan bakıldığında duâ, sonsuzluğa açılan bir hürriyet kapısıdır.
İnsanın müsbet, pozitif yönü vardır. Ruh ve duyguları sonsuz hayata göre dizayn edilmiştir.

İşte duâ ile bu pozitif yönümüzü Cennet’e kadar ulaşıyoruz. Yani duâ, ebedî saadete kavuşmanın bir yolu aynı zamanda.
Demek ki, duâ hem bir ibadet, hem kulluğun özü, hem de hürriyetin yoludur.
Kul, duâsıyla dünyanın dar, maddî kalıplarından, sıkıntılı dünyevî makam ve mevkilerden, endişe ve korkularından sıyrılarak sonsuz güzelliklere, makamlara uçar.
Kulluğun özü olan duâ ile insan gerçek anlamda tevhid sırrını yakalar. Yani, duâmızla bütün kâinata hükmeden bir Yaratıcıya yöneliriz.
Acz ve fakr kalıpları bizi cendereye alır.
İstemek bir duygudur.
Ve istekler bitmiyor. Kimi zaman iç içe, kimi zaman peş peşe…
Bir dostumuzu görmeyi merakla beklediğimiz gibi, Cemil-i Zülcelâl olan Allah’ı da görmeyi heyecanla isteriz.
İnsan bir çiçeği istediği gibi, baharı da arzu eder. İçinde kırmızı kiremitli bir ev, altında dere olan bir bahçeyi arzu ettiğimiz gibi, nehirleri sonsuzluğa akan ebedî Cenneti de isteriz.
Bu istekler bizi bir başka türlü bağlar.
İşte, Cenâb-ı Hak vermek istemeseydi, isteme duygusunu da vermezdi!
Vermek istemeseydi, bunca güzellikleri anlayacak, tadacak, tartacak duygular vermezdi. Bütün bu sırları duâlarımızla ifade ederiz.
Bu isteklere uzanmanın yolu ise duâdır.
Midenin geçici bir hayat için isteklerini yeryüzündeki sayısız nimetlerle kabul eden bir Ganiyy-i Mutlak’ın, insan ruhunun en büyük bir isteği olan sonsuzluk arzusunu işitmemesi, işittikten sonra önem vermemesi, önem verdikten sonra da kabul etmemesi mümkün mü?
Duâ, nefsin esaretinden kurtulmak, enaniyetin prangalarını çözmek, süfliyatın boyunduruğundan kurtulmaktır.
Ve duâ, sonsuzluğun vahalarında bir yürüyüştür.