Hava tam istediğim gibiydi…

Yağmur yağmış; etraf, toprak ve ıhlamur kokuyordu…

Kadim dostumun işyerinin önünde oturmuş, demli çayın tadını çıkarıyorduk…

Gözlerinin bir yere takıldığını fark ettim; rahatsız olmuştu…

Ani bir hareketle yerinden kalkıp koşmaya başladı…

Şaşkın bir halle arkasından bakakaldım “Allah hayra çıkarsın” diye dua ettim.

Dikkat kesildim…

Dostum, el arabasıyla kağıt toplayan gencin yanına gitti, kısa bir diyalog sonrasında arabaya asılmış bir levhayı aldığını gördüm.

Bizim meraklı bakışlarımıza aldırmadan, elinde eskidiği için bir tablodan düşen, elim varmıyor “atılmış” yazmaya,  kabartma Hz. Muhammed (SAV) yazısıyla dükkana girdi.

Onun o halini görünce; yıllar önce Kutlular Ufku’ndan Bişr-i Hafi Hazretlerinin o meşhur kıssasını ve bize gözyaşları eşliğinde okuyan dostumu hatırlayıverdim.

“Hey gidi günler…”

Hz. Muhammed (SAV) yazan levhayı temizleyip dükkanına asıp yanımıza dönen dostuma, kendi dünyasında yaşadıklarını sormamak için “çaycı, getir, ilaç kokulu çaydan” diyerek çaylarımızı tazelettim, konu değişti gitti.

Bu olaydan birkaç gün sonra…

O arkadaşım anlattı…

 “İstanbul sokaklarını kafası karışık, dalgın dalgın arşınlarken onlarca kez gözüme ilişen şehrin o meşhur amblemini bir başka gözle yorumlarken yakaladım kendimi.”

“Gözlerinizin önüne getiriverin:  dört minare, kubbe…”

“Her minare  ‘elif’ gibidir…”

“Tasavvuf edebiyatında ‘Allah’ isminin yerine sembol olarak daima “Elif” harfi kullanılmışsa…”

 “ ‘Mim’ de Hz. Muhammed’in (SAV) remzi, işareti olmuşsa…”

“Filmlerde, dizilerde, reklamlarda 25. kare, subliminal mesaj aramaya gerek yok…”

“Yerlerde sürünen İstanbul Büyükşehir Belediyesi amblemine, logosuna…adına ne dersek diyelim, binlerce insan basıp geçiyor işte…Basmamaya çalışıyorum, basanı görünce içim acıyor…”

Her basılmayan logo, Bişr-i Hafi Hazretleri’nin akibetine giden yolun taşları olacak gibi geliyor bana, dostum için. Tabii ki bundan sonra izin vermeyenler, yanlışlıkları düzeltenler için de.

Dualarınızla…