Beşiktaş, Gaziantep’e, her şeyden önce Tottenham yorgunu olarak gelmişti. Bir Premier Lig ekibine karşı mücadele etmek, hele hele bir Türk takımı için iki maçlık efor harcamaktı. Veli yoktu, Demba Ba yoktu, Ersan da arızalıydı... Buna karşılık Beşiktaş’ın karşısında da her şeyden önce hücum gücü olmayan bir ekip vardı. Bunun yanı sıra, Gaziantepspor’da öyle gençler vardı ki, hani bırakın biz yorumcuları, şehrin oturanları bile yolda görseler tanımazlardı. Okan Buruk hoca eldeki malzemeden ancak bu kadarı sahaya sürebilmişti. Zaten birinci derecedeki amaç da, genç ve dinamik oyuncularda Beşiktaş’ın orta alan çıkışlarını bozmak ve denk gelirse de ya duran toptan ya da rastlantı bir pastan pozisyon yakalamaktı. Bunu da sadece bir kere Mustafa ile yaptılar o da olmadı. 
Bilic, ben biraz şaşırdım, Necip’in yerine Oğuzhan’la başladı maça. Acaba birileri söylemedi mi, ev sahibinin orta alanda çok dinamik gençlerle oynayacağını... Veli’nin olmadığı bir takımda böyle bir orta alanla sahaya çıkmak Atiba’yı iki, hatta üç kişilik oynamak zorunda bırakmaktı. Öndeki Gökhan topla flörtünü bir türlü bitiremediği için neredeyse hiç faydalı olamazken, Cenk de, eski takıma karşı savunmada hiç arıza üretemedi. Olcay ise çalıştı ama o kadar... Atınç’ın takımda yer elması her Beşiktaşlı için endişe taşıyordu ama rakipte hiç mi hiç forvet yoktu ki... Bu arada ev sahibi çaylaklar takımlı diye tanıtırken Beşiktaş’ın yedek kulübesi de hayli ilginçti. Orada da dört adet çaylak vardı. 
Sonuçta Sosa’dan sonra yedeğe düşen Oğuzhan’ın Cenk’e attırmaya çalıştığı pozisyon dönüp kendisine geldi ve iki taksitte skor tabelasını değiştir. Maç da zaten bu golle bitti. Hoş yazımın başında değindiğim koşullarda da başkaca bir durum beklemek de insafsızlık olurdu. 
Yazıyı, “Evine geri geldin, hoş geldin” diye lideri tebrik edelim.