Emin olun dindar, muhafazakar, ehl-i tarik, gelenekçi Kürtleri hala günahları kadar sevmezler. Selahaddin Eyyubi'nin, Mevlana Halid-i Bağdadi'nin, Bediüzzaman Said Nursi'nin izinden gidenlere karşı büyük bir nefret duyarlar.

Geçmişte İslam dinine sımsıkı bağlı olan Kürtleri, "kıro" diyerek aşağılıyorlardı.

Lakin günümüzde Markiszmle yoğrulmuş Kürt ulusalcılığı revaçta.

Bu sebeple kraldan çok kralcı davranmaya başladılar.

Aydınlarımız, gazetecilerimiz, siyasetçilerimiz, akademisyenlerimiz ve işadamlarımız, seküler dünya görüşüne sahip, asimile olmuş, Kürt kültürüne yabancı Kürtçülerin peşine takıldı.

Poşular boyna bağlandı, belli başlı Kürtçe kelimeler ezberlendi, halaylar çekildi, zafer işareti yapıldı... 'Kürtlerin haklarını arayan Türk' algısı verilmek istendi.

Eh ne de olsa taktiksel değişimlere rağmen Karl Marks'ın "Din afyondur" sözünü dillerinden düşürmeyen, Kürtlerin geri kalmasını İslam'a bağlayan Kürt ulusalcılara şirin gözükmenin bir karşılığının olduğunun farkındalar.  

Hiçbir şey elde etmezlerse Kasrı Kanco'larda ağırlanır, kuzu kebabını mideye indirirler ya da Kandil'deki kral mağarasında 'gerilla yemeğinin' tadına bakarlar.

Sırrı Süreyya Önder ve Ertuğrul Kürkçü gibi daha talihlileri ise Kürtlerin oylarıyla Meclis'e taşınır, 'postacılıkla' şereflendirilirler.

Kürt ulusalcıları kızdırmamanın, ara sıra memnun etmenin birçok kapıyı açtığının, amiyane tabirle para ettiğinin farkına varan 'muhafazakar' Türklerin sayısı da yadsınamaz.

Kemalistleri ve seküler güçleri, gericiliğe karşı ortak mücadeleye çağıran Aysel Tuğluk'la dost kalmanın derdinde oldukları için hakikatlere karşı gözleri perdeli olur.

Bir türlü ölçüyü tutturamazlar. Bazen destekçiliği çok abartırlar. Kürt ulusalcıların, kendi çizgileri dışındaki mazlum Kürtleri ezmelerini görmezden gelirler.

Yani solcusu, sağcısı, liberali, muhafazakarı fark etmeksizin, haksız da olsa güçlünün yanında yer alma kolaycılığını seçiyoruz.