BAZEN omuzlarınızdaki yük o kadar ağırlaşır ki, olduğunuz yerde duraksar ve bir destekçi ararsınız.

Yorulursunuz, dünya ile kurduğunuz ünsiyet kadardır yükünüz.

Acılar gitti sanırsınız fakat acıdan geriye tortular kalmıştır.

İncindiğiniz anlarda ruhunuzun üzerine çöreklenmiştir hüzün.

Söylemek isteyip de söyleyemedikleriniz vardır bir de.

Ah şöyle söylesem.

Bir de şunu deyiverseydim.

Aslında karşı çıkacaktım ama olmadı.

Çekindim.

Yalnız bırakılmaktan korktum.

O yüzden hüznü yük olarak taşımaya rıza gösterdim dersiniz.

Çocukluğunuzdan beri sustuğunuz o kadar şey vardır ki, hiçbir şey silinmemiştir.

Haklı olduğunuzu bilirsiniz

Konuşmanız gerektiğinin farkındasınızdır. Ama size öğretilen hep susmaktır

Oysa susmak bazen yük olarak gelir size ve bu yükü sırtlamakta zorlanırsınız.

Kendi yükünüz değildir sadece taşıdığınız bir de insanların yükü vardır.

Tıpkı sizin gibi taşımakta olduğu yükün altına ezilenlere karşı kayıtsız kalamaz ve bir tarafından da ben tutayım dersiniz. Ama gücünüz yetmez ayaklarınızda derman kalmaz ve öylece kalırsınız.

Ve anlarsınız ki, dünya yüksüz, dertsiz bir mekan değil.

Acıyı ve neşeyi aynı anda alırsınız sırtınıza. Yükünüz her gün biraz daha artsa da taşımaktan başka seçeneğinizin olmadığını bilirsiniz. Yalnız olmadığınızı gördükçe artar cesaretiniz. Ve yükünüzün insana has bir yük olduğunun farkına varırsınız.