Modern zamanlarda doğan çocuk güneşle yakınlık kuramıyor. Yeşille akrabalığını keşfedemiyor, yağmuru tanımıyor. Çocuk hayata, dört tarafı çevrilmiş bir apartman dairesinde başlıyor. Gökyüzünü görememek ufkunu daraltıyor çocuğun.

Bütün yaşamı dört duvar arasında geçiyor onun.

Evden okula okuldan eve derken vakit su gibi akıp gidiyor.

Çocuk oyuncaklarla zorluyor hayal dünyasını. Güneşin ışığına uzanamıyor, tabiatla yakınlık kuramıyor, olayları insanları ve çevreyi hiç tanımıyor. Güne ıssız bir odada yapayalnız başlıyor, sonra oyun odasına geçiyor. Duvara gelişigüzel çizikler atıyor, oyuncakları bir oyana bir buyana fırlatıyor. Bu ıssız evde çocuğu ayakta tutan tek şey annenin şefkatli sesi oluyor. O da olmasa çocuk bu mahpushanede yapayalnız kalacak.

Hafta içi evin kapısına kadar gelen servis çocuğun korkularını tetikliyor. İçeri girdiğinde çocukluğu çalınmış birkaç arkadaşıyla karşılaşıyor. Fakat güneşi yine göremiyor, perdeler kapanmış, etraf karanlık çocuk olduğu yerde kalıyor. Okula geldiğinde kapıda öğretmenle karşılaşıyor, içeri giriyor ve yine oyuncaklarla baş başa kalıyor.

Evle okul arasında gidip gelen çocuk, kurduğu hayallerin sonunu bir türlü getiremiyor, kendini bir mahkûm gibi hissediyor. Bir gün anneden habersiz odanın camını açıyor ve dışarı bakıyor. Gökyüzünde süzülerek uçan bir kuş görüyor. Gözleriyle kuşu uzun süre izliyor ve kuş aşağı doğru inerken yaşasın diye bağırıyor. Çocuk özgürleşmek ve tıpkı bu kuş gibi yeşille, doğa ile güneş ile tanışmak istiyor. Fakat onun bu hayali pek uzun sürmüyor. Anne söylenerek geliyor ve camı kapatıyor. Çocuk yarım kalan hayalini bir türlü tamamlayamıyor. Karanlık odaya geçiyor ve oyuncakları sağa sola fırlatıyor. Çocuk avazı çıktığı kadar bağırıyor, ağlıyor ve annenin dikkatini çekmeye çalışıyor. Fakat ne anne çocuğu anlayabiliyor ne de çocuk hayalindeki dünyaya ulaşabiliyor.