Bazı anneler vardır; en ufak bir şeyi dahi fırsat bilir ve duymaya alışık olduğumuz o şikâyetleri arka arkaya sıralayıverirler:

Senin için saçlarımı süpürge yaptım,

Yemedim yedirdim, giymedim giydirdim

Uykusuz kaldım, yoruldum, gece gündüz çalıştım her şeyi senin için yaptım.

Sütümü helal etmem sana,

Ben sana çok emek verdim sen de bana harfiyen uyacaksın…

Oğul düşünür, ne yapsa da annenin bu şikâyetlerini bir daha işitmese. Ananın hakkı elbette ödenmez. Bunu o da biliyor fakat annenin her fırsatta emzirdiği sütü başına kakması onda büyük rahatsızlık uyandırıyor.

Anne çocuğu için gece gündüz demeden çalışmıştır. Onun için varını yoğunu harcamış, hiçbir fedakârlıktan kaçınmamıştır. Annenin hayatından hayat gitmiştir. Fakat anne gerçekten ifadelerinde olduğu gibi her şeyi çocuğu için mi yapmıştır yoksa bundan kendisi de faydalanmış mıdır?

Anne eğer yaptığı fedakârlığa karşılık çocuğundan bir şeyler beklememiş olsaydı en ufak bir kırılmada yaptıklarını başa kakmazdı.

Onu alaşağı edip yerden yere vurmazdı.

Anne sürekli beklenti içinde olmazdı.

Çocuğuna verdiği emeği başa kakan bir anne yaptıklarının büyük kısmını aslında kendisi için yapmıştır.

Çocuğun okul başarısına odaklanan bir anne, eksik bıraktığı bir şeyi çocuk üzerinden sağlamaya çalışıyor olabilir mi?

Çocuğunun giyim kuşamına abartılı şekilde önem veren bir anne çocuk üzerinden onay toplamak istiyor olabilir mi?

Sürekli veren pozisyonunda olan anne acaba ilgi beklentisi içinde olabilir mi?

Anne gerçekten çocuğuna saçını süpürge yapmıştır, bütün gece uyumamış onun başında kalmıştır. Anne vaktini, emeğini gençliğini çocuğuna feda etmiştir. Fakat annenin bütün beklentileri çocuk üzerine kaydığında bu fedakârlık bir çıkar ilişkisine, beklentiye dönüşüyor. Elbette annenin çocuğundan beklentileri vardır olmalıdır fakat bunun dozunu iyi ayarlamak gerekir. Eğer bir çocuk anneyi bir türlü mutlu edemiyorsa, burada annenin kendisine nerede hata yapıyorum diye sorması gerekir.