Takdir edersiniz ki şu "golfçü paşa" fotoğrafı ve onun ardı sıra gelen aydınlatıcı Genelkurmay açıklamaları makaraya sarılmak için çok elverişli konular ihtiva ediyor; bunu yapmayacağım.

Sebebi şu: Bu toplumun ve devletin bir tane ordusu var ve onu yıpratmak akıl kârı değil. Bugüne kadar ordunun beğenmediğim icraatını hep sitem üslûbuyla eleştirdim; nezâketi yere bırakmadım, faullü vuruşlara iltifat etmedim. Bu üslûp itinasının ordu mercî'leri tarafından dikkate alındığını, "mûcibince amel edildiğini" veya bir tesir uyandırdığını zannetmiyorum. Benim muhatabım doğrudan ordu değil, bu gazetenin okuyucuları oldu; onların meseleye bakışındaki kısmî ifrat hallerini itidal noktasında dengelemeye dikkat ettim. Arşivler şahittir ki, Zaman gazetesi de, Genelkurmay tarafından hâlâ "akredite edilmemiş gazete" statüsünde tutulmasına rağmen "fırsat günüdür" diye sorumsuz bir ordu aleyhtarlığına hiç tevessül etmedi.

Kimseden aferin filan beklediğim yok, sadece bu duruş yerinin mantığını ve sebeplerini izah etmek gayretindeyim. Ergenekon rezaleti ortaya çıkmadan biraz önce, ordunun üst yöneticileri hakkında ilginç fısıltı, dedikodu, fotoğraf ve gizlice kaydedilmiş ses ve video görüntüleri "birileri" tarafından sızdırılmaya başlandı. O günlerde kamuoyu, "Köroğlu gözün kör olsun" hesabıyla bu yıpratma malzemelerinin "dinci"ler, sağcılar, hükümete yağcılık eden basın mensuplarınca servise konulduğunu düşünmeye başladı; oysaki biraz olsun düz mantık yürütebilenler, ortalığa dökülen malzemenin öyle rastgele "dışardan" birileri değil, bilakis "içerden" elde edilmiş olması gerektiğini fark edip ihtiyatlı davranmak lüzumunu hissettiler. Bu yılın bahar aylarında, henüz orduda terfî sıralaması belirginleşmemişken internette elden ele gezen ve bir gazetede yayınlanan "duvar" fotoğraflarını hatırlayınız meselâ: Fotoğrafı çekilen kişi, fotoğrafı çekene, içinde gerekli miktarda "güven" ihtiva eden bir tebessümle bakıyordu; paparazzilerin çatılara, ağaç dallarına çıkarak uzaktan çektikleri flu teleobjektif görüntüleri değildi bunlar.

Golf görüntüleri de aynı "çekim ânı psikolojisini" yansıtıyor. Adı geçen golf sahası, önüne gelenin kenarından geçebileceği bir yer olmadığına göre fotoğrafı çekenle, çekilen arasındaki tabii mesafe ve tabiilik dikkat çekiyor hemen. Kim çekti, fotoğraf dışarıya nasıl sızdı, muammâ!

Uç uca konulunca kuvvetli bir şüphe netleşmeye başlıyor; "birileri", hem de pek uzakta olmayan, belki de "mavi kuvvetler"e mensup birileri, orduyu kamuoyu önünde küçük düşürücü malzemeleri dışarıya sızdırarak muhtemelen bir zafiyet gediği oluşturmaya çalışıyor. Bugüne kadar bazı generallerin demokrasi kavramına sığmaz darbe teşebbüslerini, garip bildirileri desteklerken ağzı kulaklarına varan bir kısım basının, çok seri bir tarzda orduyu eleştirenler safına geçivermesi de pek dikkat çekicidir.

Yo, bu durumdan hoşnutluk duyuyor değiliz; vaktinde lâyıkıyla anlaşılmamış hususları yeniden vurgulayarak altını çizelim: Türk ordusu'nun zafiyete düşmesi hoşumuza gitmez. Biz ordunun siyasete karışmamasını, askerlik sanatını en üst seviyede icra edip Türkiye'nin elini güçlendirmesini, hassaten kendini görevlendirdiği "nigahbân" ve rejimin garantörü rolünden, toplumun ve devletin silahlı koruyucusu görevine dönmesini isteriz. Eleştirdiğimiz paşalarla, ordunun kurum kimliğini ve itibarını yan yana koyup eşitlemek basitliğine düşmeyiz. Belli ki oralarda bir şeyler oluyor; "rejim demokratikleşiyor, sistemin bağırsakları temizleniyor" iyimserliğine kapılmak için henüz erken. "Ordunun yanlışları, doğrularını götürür; geriye demokratik ordu kalır" hesabı çocukçadır. Ordu, behemehal güçlü, caydırıcı, itibarlı ve toplumuna güven veren ananevi kimliğini titizlikle korumalı ve önemsemelidir.

"Peki, bu nokta-i nazarın ordu yönetimince anlaşılacağını sanıyor musun?" sualine gelince; onun cevabı yukardaki satırlarda var. Âleme nizamat veremeyebiliriz ama kendi duruşumuz, daima Hak üzre sabit kadem olmalıdır.