GALATASARAY, Adanaspor’u elini kolunu sallaya sallaya yendi desek yanlış olmaz. Öylesine ki, koca doksan dakikada kalesinde hemen hemen hiç tehlike yaşamadan... Oysa bu Adanaspor, Terim hocanın asistanlarından Levent hocanın eline geçtiğinde herkeste, “Acaba yeni bir terim mi geliyor” umudu belirtmişti. Ama...

 

Tabii ki maçın bir başka ilgi çeken yanı daha vardı. Sarı-kırmızılı eşofman içine girdikten sonra takımın yapısına hiç uymayacak üçlü savunma modelini uygulatmaya başlayan Tudor bu defa da hangi arızalara neden olacaktı? Ama bir de baktık ki, Galatasaray kaydırmalı dörtlüye dönmüş. Cavanda, Ahmet, Semin ve Linnes ile diziliyordu arka blokta... Bunlardan kenarlarda oynayan yabancılar hücuma kalkıldığında gizli açıklar rolüne soyunuyorlardı. Ne var ki Rodrigues iş birliğine uyuyordu da Yasin sanki bir Adanaspor duvarı idi. Podolski Eren’in arkasında bir Sneijder rolü oynayacaktı. Selçuk ile Josue ise orta blokta... İşte orta alanı neredeyse savunmasız bırakılmış Galatasaray’a karşı Adanaspor’un doğru dürüst bir atağı bile olamıyordu. 

 

Bu paragrafa başlarken Tudor’un aklı başına gelmişti sanki diye yazalım. Ya da bir başka bakışla, acaba spor medyasının uyarıları mı etkili oldu, yoksa başka birileri mi hocayı önce uyardı, sonra da kulağını mı çekti? Sanki birincinin etkisi ikinciyi uyandırdı gibi geliyor bana...

 

Sonuçta Galatasaray elindeki potansiyelin her türlü çeşitlemesine uygun dörtlü savunma ile maçı farklı kazandı. Tabii ki bunda rakibin sıfır oynamasının da rolü çok büyüktü. Her zaman söyler, her zaman yazarım ki, bir futbol maçı iki takım arasında oynanır. Birinin hataları diğerinin kazanmasını sağlar. Ya taraflardan birinin zayıflığı diğerinin işine yarar. Bu arada Galatasaray’ın top kaptırdıktan sonra rakibe her alanda son iki yıldır görülmemiş. Biçimde pres yaptığını da dile getirelim. Demek ki çalışmalar döneme uygun hale geliyor. Ezeli rakiplerin kazandığı bir hafta da geri kalınmamış olmak da Başakşehirspor maçı öncesi bir moral motivasyon oldu diyebiliriz.