Milli Takımımız’ın Estonya ile yapacağı maç, benim için birinci derecede önemli değildi. Çünkü Belçika’nın İspanya karşısında alacağı beraberlik veya sürpriz bir galibiyet, bizim Estonya’ya 8 tane atmış olmamızı bile önemsiz kılacaktı.

Tabi ki maçın favorisiydik. Rakip zaten karşımıza kazanmak için değil de kaybetmemek için çıkıyordu. Hocaları bile başarılarını maçtan önce kendi oyuncularına değil, bizim oyuncuların rakibi küçük görmelerine bağlıyordu.

Aslında Estonya hocasının beklentisi ilk yarıda ve ikinci yarının ortalarına kadar bir anlamda gerçekleşti. Kendi oyuncularının iyi mücadelesi ve bizim oyunu çözecek gollük net pozisyonları kaçırmamız nedeniyle, takımlar arasındaki kalite farkının belli olmadığı bir maç izledik.

Fatih Hoca ilk yarının ortalarında rölantide giden takımı hareketlendirmek için Nuri’yi oyundan aldı. Ama aslında bu bir anlamda kendi tercih hatasını düzeltmeydi. Fakat bu arada Nuri için de bu büyük bir moral bozukluğu ve yıkımdı.

Milli Takım’ın tempoyu yükseltememesi ve baskı kuramaması, orta sahamızın iyi pres yapamaması, Estonya orta sahasının iyi pas yapmasına izin vermemiz, maçın genel görüntüsüydü. Top ayağımızdayken biz pas yapıyorduk, top onlardayken onlar pas yapıyordu.

Diğer yandan Halil, kaçırdığı net pozisyonlarla sadece kendi kaderini değil, Milli Takım’ınkini de belli ediyordu. Halil’in bundan sonra Milli Takım’da en azından artık onbirde başlaması çok zor.

Oyunun genelinde tempomuz düşüktü. Rakibin oynamasına da izin verdik. Uzun yıllardır üzerimize yapışmış olan ‘küçük takımlara karşı iyi oynayamama ve puan kaybetme’ kabusu geri dönmüş gibi oynadık.

Bu puan kaybı Belçika beraberliğinden daha ağır bir darbe oldu bizim için. Belçika’yı, Bosna’yı ve ön önemlisi İspanya’yı direk rakibimiz yaptık.

Artık ikincilik şansımız da zora girdi!