10 Yaşında bir çocuk… Adı Muhammed… Üç yıl önce Suriye’den Türkiye’ye mülteci olarak gelen ailenin son çocuğu… Gözlerine baktığınızda, 9 yıllık hayatına koca bir insanın çilesini sığdırdığını görebiliyorsunuz. Nasırlaşmış elleri ile sımsıkı tuttuğu poşeti uzatıyor ve bozuk Türkçesiyle mendil alır mıydınız diyor… Yaşıtları bilgisayarın başında ebeveynlerine ahkam keserken, Muhammed eve ekmek parası götürebilmek için cadde cadde dolaşıyor.

 

O gün işler yolunda gidiyor. Muhammed elindeki poşeti açıyor ve dört mendil sattım deyip gülümsüyor. Sonra caddenin hemen kıyısında çay içen genç kızların yanına geliyor. 

 

Muhammed bir suçlu gibi başını yere eğiyor. Yüzüne baktığınızda sanırsınız ki, dünyayı kan gölüne çeviren o, hayallerinden hiç çıkmayan güzel ülkesini kaos ve kargaşaya sürükleyen o… Muhammed küresel eşkıyanın işlediği cürmün sorumlusu kendisiymiş uzun süre o vaziyette bekliyor… Sonra genç kızlardan birine dönüyor mendil alır mıydınız diye soruyor… Genç kız arkadaşlarının yüzüne imalı şekilde bakıyor, “Suriyeliler zaten pis oluyorlar, çocuk ne kadar kokuyor değil mi?” diyor… Muhammed genç kızın bu tavrı karşısında başını tekrar eğiyor ve incinen kalbini onarmaya çalışıyor. Sonra başını kaldırıyor ve yüzündeki masumiyetten hiçbir şey kaybetmeden ortamı terk ediyor. 

 

Muhammed sevilmediğini ve sevilmeye değer olmadığını düşünüyor ve sessizce ağlıyor… Sonra yoksulluğunu, çaresizliğini ve ailesi ile birlikte yaşadığı mahrumiyeti hatırlıyor, ellerini açıp dua ediyor. Duyguları karmakarışık oluyor, bütün insanlığın yükünü omuzlarında taşıyormuşçasına hüzünleniyor. Muhammed insanlardan uzaklaşıyor ve kendisini kıyıya itilmiş bir nesne gibi hissediyor. Fakat neden değersizleştirildiğini neden suçlandığını bir türlü anlayamıyor.