Ruh hekimleri mutluluğun, kişinin olaylara bakış açısı ile yakinen ilgili bir durum olduğunu söylüyorlar. Mesela havanın kapalı olmasını bir kişi “hava çok serin, biraz yürüyüş yapmalıyım” diye düşünürken diğer bir kişi “içime kasavet doldu evden çıkmamalıyım” diye düşünebilir. Anlayacağınız mutluluk kişinin sahip olduğu imkânlarla değil, olayları nasıl yorumladığı ile alakalı bir durum.

Maneviyatla bağlarını koparan günümüz insanı Allah’a tevekkül etmek yerine her şeye güç yetirebileceğini düşünüp küstahlık yapıyor. Bu durum kişinin iç dünyasında ördüğü duygusal bağları kopararak onu yalnızlığa ve mutsuzluğa itiyor.

Rabbimiz insanın bedeni ile ruhunu bir denge üzerine yaratmıştır. Bu dengenin korunması için özümüze dönmek ve fıtratımıza uygun bir yaşam sürmek zorundayız. Eğer bunu başarabilirsek mutlu olmamız için çok şeye sahip olmamıza gerek olmadığını, sahip olduğumuz imkânların buna kafi gelebileceğini görebiliriz.

İnsan doğası gereği yalnız ve yalıtılmış hayat yaşamaya müsait değildir. O kendi türüyle bağ kurma ve bu bağı sürdürme ihtiyacı içindedir. Zira öteki ile kurulan iletişim sonucunda kişi sevgi, ilgi, onay, destek ve güven gibi temel gereksinimlerini karşılama fırsatı bulacak ve yaşamını bu denge üzerine sürdürecektir. İslamöncelikle bu bağın aile fertleri arasında kurulması gerektiğini vurguluyor. Nitekim aile içinde kurduğu bağı sosyal alanda da sürdüren kişilerin ruhsal bunaltı ve anlam boşluğu gibi sorunları olmayacaktır.

Harvard Üniversitesi’nde yapılan bir araştırmada, insanlardan uzak bir yaşam süren ve kendini izole eden kişilerin hem ruh sağlıklarını hem de beden sağlıklarını riske attıkları ortaya çıkmıştır. Zira kişinin kendisiyle olduğu kadar çevresindeki kimselerle de bağ kurması önemlidir. İnsan ancak o takdirde hayatın mahiyetini kavrayabilir ve mutluluğa ulaşabilir.