İktidar partisi seçimlerden tek başına istediği başarıyla çıkamayacağını anladığı için “ittifak arayışı” içine girdi.

Aradığı ittifak ortağını bulmakta zorlanmadı!

MHP ile kafa kafaya verip yola koyuldular. İki parti arasındaki bu ittifak ana muhalefet tarafından, “Hani koalisyonlar dönemi bitmişti” diye sorgulanmaya başlandı. İktidar kanadı anında savunmaya geçerek ittifakın koalisyon olmadığı konusunda deliller(!) getirmeye başladı.

Koalisyonlar seçimlerden sonra ortaya çıkarmış.

Oysa ittifak seçimlerden önce yapılırmış! Koalisyondan bir parti ayrılırsa hükümet düşermiş.

Ama seçimlerden sonra ittifaktan bir parti ayrılırsa bir şeycik olmazmış.

Üstelik ittifakın önünde yasal ve ahlaki bir engel yokmuş.

Sanki koalisyonun önünde yasal ve ahlaki bir engel varmış gibi konuşmaları ilginç değil mi?

İşin açığı iktidar partisi yöneticilerinde başkanlık sistemine geçmeyi kafaya koydukları zaman akıllarında, “Ya istediğimiz sonucu alamazsak” diye bir endişe yoktu.

Seçimi tek başlarına kazanacaklarından emindiler.

Ama zamanla gördüler ki seçimler çantadaki keklik değil!

Bırakın çantadaki keklik olmayı henüz avlanmamış keklik bile değil!

İşte o zaman ittifak arayışları başladı.

Ve aradıkları müttefiklerini de çok geçmeden buldular.

Aslında nefret ettikleri koalisyonların bir başka şekline mahkûm haline geldiler.

Şimdi bu durumu itiraf edemedikleri için olsa gerek “ittifak ile koalisyon aynı şey değil” diyerek kendi kendilerini avutmakla meşguller.

Tamam, ittifak-koalisyon aynı şey değil ama birbirlerinden çok farklı, çok ayrı şeyler de değiller.

Ha kel Ali, ha Ali kel misali bir durum söz konusu!

Ancak iktidar sözcüleri bu durumu içlerine sindiremedikleri için kabullenmek istemiyorlar.

Ve de ittifak ile seçim barajını aşma kolaylığının geldiğini savunuyorlar.

Yarın öteki partilerde bir ittifak çatısı altında birleşip baraj sorununu ortadan kaldıracak olurlarsa o zaman seyreyleyin ortaya çıkacak tabloyu!

Seçim barajını doğrudan doğruya kaldırmak varken niye böyle dolambaçlı yollara tevessül edilir ki!