Adam, sohbetin ortasına goril gibi dalıyor ve sohbeti yapan hocaya soruyor: “Hangi tarikattansın?”

Hoca cevap veriyor: “Tarikatı Muhammediyye’denim”

Hoca adamı tanıyor ve ona “Sohbet başkanınıza sor, komünistliği ne zaman bırakmış ve kim bıraktırmış.”

Adamın biri bir şehirde 45 yıl yaşıyor, 25 yıl komünistlik yapıyor.

Bir gün şehre gelen bir hocayla tanışma sonunda komünistliği bırakıp tarikatı Muhammediyye’ye giriyor.

Cılık ve culuk yapan bütün guruplar onu ziyaret ederek: “Bak kardeşim buradan İstanbul’a gidebilmek için garaja gidip otobüs şirketlerinden birinden bilet almak gerekir. Cennete gitmek için de bu guruplardan birine girmeniz gerekir” derler ve eski komünisti kendi guruplarına alırlar.

Eskiden tekkeler, camiye cemaat toplama yeri iken, şimdilerde camiye geleni tekkeye çekme yeri oldu.

Bu durum genel bir hastalıktır. Sağcısı da solcusu da herkes kendi fikrine, ağabeyinin veya atasının fikrine davet ediyor.

Kur’an, Sünnet, İcma, Ehlisünnet’in ne olduğunu da bilmeden adamı adama bağlama yarışına giriyorlar.

Sevgili Peygamberimizin arkadaşları olan Ashab-ı Kiramın hiç biri ve onlardan sonra gelen Tabiinin hiç biri “Ben Ebubekir’ciyim, ben Ömer’ciyim, ben Osman’cıyım…” gibi ayırıcı ayrıştırıcı gruplaşmalara gitmemişler.

Allah’ın salih, veli kulları her çağda vardır ve kıyamete kadar olmaya devam edecektir.

Ama onların kim olduğunu herkes bilemeyeceğinden, bilme zorunluluğu da olmadığından, Rabbimiz, bize örnek olarak Kur’an’da adı bildirilen peygamberleri göstermektedir.

Bakınız, Nuh aleyhisselam, kendini kavmine ilan ederken, “Ben Müslümanlardanım” diyor:

«Eğer yüz çevirirseniz, ben sizden her hangi bir ücret istemedim ki. Benim ücretim Allah üzerinedir. Ben Müslümanlardan olmakla emr olundum.» (Yunus Suresi ayet 10/72)

Sevgili Peygamberimizin de şöyle söylemesi emrediliyor:

 
Sevgili Peygamberimize Rabbimizden emir:

“(De ki) Ben, ancak bu şehrin Rabbine ibadet etmekle emr olundum ki; bu şehri (Mekke›yi) O muhterem kılmıştır. Ve her şey O’na aittir. Ve ben, Müslümanlardan olmakla emr olundum.” (Neml Suresi ayet 27/91)

İbrahim aleyhisselam da bakın ne diyor:

“De ki: «Benim namazım, ibadetim (haccım, kurbanım) yaşamım ve ölümüm alemlerin Rabbi olan Allah içindir.

“O’nun ortağı yoktur. Ben böyle emr olundum ve ben Müslümanların ilkiyim.” (En’am Suresi ayet 6/162-163)

Rabbimiz de Hazreti Âdem’den günümüze kadar Hak dine iman edenlerin adının Müslüman olduğunu haber veriyor:

Allah (yolun) da, onun cihadına layık cihat ediniz. O sizi seçti. Dinde size hiç bir zorluk kılmadı. Babanız İbrahim›in dini (gibi kolay kıldı). O (Allah), sizi bundan (Kur’an’dan) önce de, burada (Kur’an’da) da «Müslümanlar» diye isimlendirdi ki, Peygamber size şahit olsun, siz de bütün insanlara şahit olasınız. Haydi namazı dosdoğru kılınız, Zekâtı veriniz ve Allah›a (Allah›ın ipi olan Kur’an’a) sarılınız. Odur sizin Mevla’nız. O, ne güzel Mevlâ ve ne güzel yardımcıdır.» (Hac Suresi ayet 22/78)

“Allah’a da›vet eden, amel-i salih işleyen ve “Ben Müslümanlardanım» diyenden daha güzel sözlü kim vardır?” (Fussılet Suresi ayet 41/33)