İnsanoğlu hatadan münezzeh değil... Herkes, hepimiz hata yapıyoruz, yapabiliriz. Kimi zaman ferdi, kimi zaman kolektif, bazen kurumsal, bazen siyasal... Bazen hatayı yapanlar sonuçlarına maruz kalıyor, bazen başkaları... Peki hatayı, yanlışı yeryüzünden silmek mümkün mü? Değil... Kasıtlı da olsa, kazara da olsa hatalar hep var olacak. Kendimizle ve diğer insanlarla barışık yaşamak için bu gerçeği kabullenmek ve konuşmak gerekiyor galiba... Bugün, insan hakları ve hayat standartları bakımından örnek alınan batı toplumunun geçmişi, sonu insanlık trajedilerine kadar varan hatalarla dolu... Sömürü, soykırım, zulüm, kanlı isyanlar, dini bağnazlıklar bugünün “medeni” ülkelerin tarihlerinde kocaman lekeler olarak duruyor.
***
Lakin, bugünün medeni ülkeleri, dün yaptıkları hatalarla yüzleşmekten korkmuyorlar. O yüzleşme sayesinde hataların tekrarlanma ihtimalini azaltıyorlar. Tartışabiliyorlar, “tepkisel savunma psikolojisine girmeden” konuşabiliyorlar. Sadece tarihsel hataları değil, mevcut sistemlerinin de aksak, yanlış olan taraflarını konuşabiliyorlar. “Nerede hata yaptık ?” ve “neden hata yaptık?” sorularını hızla ve komplekssizce sorabiliyorlar. Bu kesintisiz bir tekamül fırsatı sunuyor onlara...
***
Biz neden yapamıyoruz bu yüzleşmeyi? Neden geçmişin veya bugünün hatalarını unutmaya, yok saymaya çalışıyoruz? Sükunetle ve komplekssiz biçimde tartışabilsek, tarihten tevarüs ettiğimiz veya bugün yaptığımız hataları kabul edebilsek, o soruları biz de sorabilsek, daha iyi bir gelecek, daha tutarlı bir toplum olmaz mıyız? Hatayı kabul etmemek üstünlüğümüzün mü yoksa kendimize güvensizliğin mi işaretidir sorusunu kendimize soramaz mıyız? Üstünlük değil, insanlık paydasında kendimizi tarif etsek daha iyi olmaz mı?
***
Zulüm -3-
Gazze’de vahşet hâlâ sürüyor. Camiler bombalanıyor, cıvıldayacak yaştaki çocuklar yıkıntılar altında inliyor. Vicdanları sızlatarak, öfkeleri kabartarak...