-Türkiye’nin Alperen’ine-
Ölecek miyim tam da söyleyecek çağımda,
Söylenmedik cümlenin hasreti dudağımda.
Ölüm... Hayattaki en kat’i gerçek... “Her canlının mutlak tadacağı” ve “en büyük nasihat” olan gerçek... Ölüm; mü’min için bir rüyadan uyanış ve hakiki olan sonsuz hayata geçiş... Bir “Şeb-i arus”...
***
Büyük randevu..bilsem nerede, saat kaçta,
Tabutumun tahtası, bilsem hangi ağaçta
Bir an sonrasını dahi bilemez insanoğlu... Ölümün hangimizi ne zaman, nerede ve ne şekilde bulacağını kim bilebilir Yüce Allah’tan başka... O sebepten değil midir ki, mü’minlere “her an yolculuğa çıkacakmış gibi” hazır olmaları tavsiye edilmiştir.
***
Son gün olmasın dostum, çelengim, top arabam
Alıp beni götürsün, tam dört inanmış adam
Ardından “şahadet edilebilen” adam olmak mesele... En kıymetli hazineyi, imanı muhafaza ederek göçebilmek
dâr-ı bekaya...”Kalıba değil, kalbe değer verenler” zümresine dahil olabilmişse insan, o hazineyi muhafaza etmektedir zaten...
***
Kader, beyaz kağıda sütle yazılmış yazı
Elindeyse beyazdan, gel de sıyır beyazı
Tevekkülü “kadercilik” diyerek küçümseyenler, ölüm gibi bir “sarsıcı hakikati” metanet ve sabırla karşılamayı da anlamayacaklardır. Oysa ne demişti bir mülakatta “Muhsin Başkan”: Alın yazısı bu; bir yazılırsa, ne olursa olsun engel olamazsın... İşte o alın yazısı, “adam gibi bir adamı” ve yanındaki 5 güzel insanı bir dağın tepesinde ecel ile buluşturdu. Cennet, mekanları olur inşallah...