Törenler bir devletin geleneğini oluşturan unsurlardır aslında...Hükümranlığın işaretidir. Osmanlı’nın cülus merasimleri, kralların taç giyme törenleri, mücerret devletin cismanileştiği ritüellerdir; büyük devlet olmanın hissedildiği anlardır. Nitekim Amerikan başkanlarının devir teslim törenleri, modern zamanların taç giyme merasimidir. Bu toplantılar, o devletin kendi halkına ve dışarıya yönelik bir güç ve itibar gösterisi olarak da telakki edilebilir. İçinde coşku, haşmet ama çokça ritüel barındırır ve ahaliye de “bir ülkeye mensup olma” duygusunu aktarır törenler...
***
Lakin, Ankara’da bürokratik ve siyasi ricalin katıldığı törenler ya kamuoyunu geriyor, ya da “sade suya tirit” formaliteler oluyor. Mesela, “...tay”ların yıldönümü törenleri, bürokratik elitin siyasete had bildirdiği, resmi ideoloji ile biat ilişkisi kurmamış olan ahaliyi de “uyardığı” konuşmalar bütünü halinde cereyan ediyor. Resepsiyonlar, bürokratların tavır ve duruşlarıyla seçilmişlere yönelik pozisyon belirledikleri, mesaj ve imaların havada uçuştuğu birer gerilim filmi halinde cereyan ediyor. Her yıl 23 Nisan, 29 Ekim veya 30 Ağustos resepsiyonlarının gerilimi haftalar öncesinden bizleri “geriyor”. Bir de “iki cümlelik bir yüksek bürokrat mesajını” ikiyüz cümle ile şerh ve tefsir eden “Ankara gazetecileri” var. Onlar da “aslında ne demek istedi” yazılarıyla bürokratik elitin siyasete ve “bir kısım ahaliye” hangi ayarları verdiğini! bizim gibi “avama” anlatıyorlar.
***
“Yargıtay başkanından laiklik uyarısı”, “Paşa’dan tokat gibi tavır”, “Yüksek mahkemeden hükümete sert ikaz” tarzında manşetler, “filan falanın elini sıkmadı, falan feşmekana selam vermedi” spekülasyonları, “şu gazete davet edildi, bu gazete davet edilmedi” tespitleri...Ve niyet okumalar, mimik tercüme etmeler...Ankara tören ve resepsiyon yapıyor, ahaliyse geriliyor. Sonra da soruyorlar: Neden halk, resmi olan hiç birşeyi tam olarak benimsemiyor? Nasıl benimseyecek, söyler misiniz?