Hükûmet, terör ile Kürt meselesini birbirinden ayırmaya kararlı. Terörün dış kaynaklarını da, iç ilişkilerini de keserek son vermek istiyor ki Kürt meselesi diye artık Cumhurbaşkanımızın da telaffuz ettiği konu, çözümlenebilsin.
Bakanlarımız, Irak ve Suriye’de temaslar yapıyor. Suriye ile gerçek bir dostluk kurulmak ümidi âzamî çizgidedir. Zira iki taraf halkı da bunu arzuluyor. Gaziantep-Halep hızlı tren hattı yapmaya bile hazırız. 1918 kasım ayına kadar Gaziantep’le Halep’in, Türkiye’nin aynı eyaletinin iki sancağı (ili) olduğu unutuldu. Vize de kaldırılarak bu birlik sağlanabilir. Zorluk, Suriye ile Türkiye’nin birbirine benzemez iki rejimle yönetilmesindedir ama, Irak’la olan engeller burada bahis konusu değildir.
Terörün Suriye tarafını çözdük diyelim. İran tarafı zaten PKK falan dinlemiyor. İran’da Kürtlerin haddi mi otonomi falan istemek? Ancak Türkiye Cumhuriyeti’nin her devirde tutumu, komşu veya uzağımızda, hiçbir devletin iç yönetimine karışmamaktır. Günümüzde ise insan hakları ihlâli mazur görülmüyor.
Büyük müşkil, 4. partimiz durumundaki kuruluşun PKK’ya bağımlılığı, hattâ emir alması. Haydi daha hafif ifadeyle, oradan yön ve taktik kabûl ediyor diyelim. Yoksa Güneydoğu, hattâ Kürt konusuna ağırlık veren bir parti olabilir. Atatürk (monarşist partimiz bile olacak) demişti, ancak 1938 dünyası demokrasiyi teşvik unsurlarından mahrumdu.
PKK’lıyım diyenin dağdan inerek veya sınır geçerek kırda şehirde ellerinde silâh, bellerinde bomba dolaşması demek olan karşılıklı ateş kesmek talebi sadece komiktir. Zira her devlette güvenlik güçleri, böylelerinin ellerinden silâhlarını alır, onları tutuklar.
Kürt konusu, terörü menfaat, hayat ve geçim tarzı sayan örgütlere müsamaha ile çözülmez. Zira isteklerine nihayet yoktur. Ama halkımızın meşru temsilcileri vardır. Uymaya zorunlu bulunduğumuz sistem de Avrupa Birliği ölçütleridir.