1914-18 Birinci Cihan Harbi’nde İngiltere ve Fransa’ya kanan Araplar, Osmanlı’ya isyan ettiler. Askerimize büyük zayiat verdirdiler. Savaş bitince İngiltere ve Fransa, Türkiye’den Orta Doğu’yu (bütün Arabistan yarımadası) kopardı. Araplar kandırıldıklarını anladılar. Ama iş işten geçmiş, Pax Ottomana sona ermişti.
Atatürk’ün Sâdâbâd Paktı’na Irak’ı da almasına rağmen durum pek değişmedi. İkinci Cihan Savaşı’ndan (1939-45) sonra Mısır, Irak, Suriye gibi ülkelerde, Baas denen ırkçı koyu Arap sosyalizminin Moskova’ya dönük azılı diktatörleri, ABD ve Batı ittifakından ayrılmayan Türkiye’yi düşman ilân ettiler. Lübnan, Suriye, Filistin’de kurulan komünist örgütler, Türkiye’ye girip nice eylemler yaptılar. Sonra PKK ortaya çıktı.
Ankara, İsrail’le sorunları sona erdiği takdirde Arapların Türkiye’ye sataşacağı fikrindeydi. Biz, İsrail’e yakın değildik. İsrail’in kurulmasına karşı idik. Arapların her savaşı kaybetmesine rağmen Türkiye bir ara İsrail’le ilişkiyi 3. kâtiplik seviyesine düşürdü. Bu tutumumuz bile Araplara vız geldi. Nâsır’dan sonra Arap Birliği’ne soyunan asker-diktatör Saddâm, Türklerden nefret ediyordu. Türkmenlerini doğradı, İran savaşında ön saflara sürdü. Ecevit’in, Demirel’in, Özal’ın dostça davranışları, hor karşılandı.
Sovyetler dağıldı. Arapların ırkçı komünizan diktatörlerinin işi zorlaştı. En sertleri olan Suriye’de, Tayyip Erdoğan, imkânsızı başardı. Arap âlemi ile daha samimi, yakın, yoğun ilişkiler dönemimiz başladı.
Artık bizde “İsrail olmazsa Araplar Türkiye’ye sataşır” endişesi kalmadı. İsrail’in Araplardan her gün yeni bir arazi ve arsa koparmak, kalan Filistinlileri vatanlarından kaçırmak politikasını ve Türkiye ile ilişkilerini eskisi gibi düzeltmesi Yahudiler için doğru politikadır. İsrail’de böyle düşünenler bulunuyor. Ancak bugün şahinler iktidardadır.
Meselenin İran tarafı hiç unutulmamalı. Üstelik şimdi Çin, Yunanistan ve Türkiye gibi Batılı devletlere dostça girişimlerle hulûl ederek “ben de varım!” dedi.