Cumhurbaşkanı Sayın Abdullah Gül‘ün, İngiltere Kraliçesi 2. Elizabeth’in elinden, milletlerarası barışa önemli katkıları bulunanlara verilen Yılın Devlet Adamı ödülünü alması sevindiricidir. Başbakan Sayın Tayyip Erdoğan’ın da çoktan Nobel Barış’ı hak ettiğini düşünüyoruz. 60 yıllık NATO müttefikimiz Norveç’in akademisi bu hususu mutlaka değerlendirecektir.
Türkiye’nin ve Türk’ün devlet ve millet olarak saygınlığı yükseklerde dalgalanmalıdır. Chirac gibi Fransa’nın çok seçkin bir devlet başkanının, Sayın Süleyman Demirel’i Paris havaalanında uçağının başında karşıladığını unutmadık. Özal’ın Başkan Bush I’in özel mâlikânesinde ağırlanması, millî itibarımızın diğer bir örneğidir.
En parlak örnek, 4 Haziran 1936’da İngiltere kralı ve Hindistan imparatoru 8. Edward’ın Atatürk’ü ziyaretidir. Kral Edward, bugünkü kraliçenin amcasıdır. O yıllarda İngiltere, tam bir cihan devleti idi. Atatürk, İngiltere cihan devletini 1915’te Anafartalar’da hezimete uğratmış, 1918’de Filistin cephemizin başkomutanı olarak da İngiltere ile savaşmıştı. O yıllarda 8. Edward, velîahd idi. Cumhurbaşkanımız Sayın Gül’e ödül veren 2. Elizabeth 58 yıldır tahttadır. Büyük büyükbabasının annesi Victoria’nın 64 yıllık (1837-1901) saltanat rekorunu kırması bekleniyor.
Tarihimizin parlak ve neş’e veren birkaç hâtırasını andık. Ancak biz realist (gerçekçi) tarihçilerin, sık sık okuyucunun keyfini kaçırmak gibi münasebetsiz bir huyumuz vardır. Zira katı gerçekler bilinmeksizin öğünmekle ilerlemek mümkün değildir.
Dün Atatürk’ü andık. Atatürk, tek ülkü için doğdu ve yaşadı, bunu şu veciz cümlesiyle açıkladı ve hayrânı olduğu Türk milletine vasiyet etti: Muâsır medeniyet seviyesi (bugünün Türkçesi ile: Çağdaş uygarlık düzeyi). Bu hedefi yakın gördüğü bütün davranışlarından bellidir. 72 yıl sonra bile ulaşamadığımızı asla tahmin etmedi.
1. Cumhurbaşkanımız Atatürk’le 11. cumhurbaşkanımız Gül arasında çok büyük mesafe aldığımız doğrudur. Ancak, hedef gösterilen o düzeye ulaşamadık. Niçin ulaşamadığımızın tarihi daha yazılmadı bile...