Şefkat, aşk ve muhabbetten daha kıymetlidir.

Aslında şefkatin bütün çeşitleri temizdir. Ancak, şefkat hakikatinin iyi anlaşılamaması ve Tevhîd nazariyle bakılamaması halinde, kâinatta cereyan eden hâdiseler, şefkat sahibini yaralar.

İnsanlığa şefkat, onları içine düştükleri bunalım ve tehlikeli yoldan kurtarmada yardımcı olmak tarzında olabilir. Ki, insanın hemcinslerine karşı göstereceği esas şefkatlerden birisi de budur.

“Kalb-i insânîden hürmet ve merhamet çıksa, akıl ve zekâvet, o insanları gâyet dehşetli gaddar canavarlar hükmüne geçirir.” 1

Şefkat kötüye de kullanılabilir. Nasıl masûm hayvanları öldüren canavarlara şefkat göstermek büyük bir zulüm ise, binler Müslümanın hayatını ve ebedî saadetlerini mahveden insanlara taraftar olmak, cezâdan kurtulmalarına duâcı olmak da dehşetli bir vicdansızlıktır. Bu şefkatin sûistimali, tamamen ters istikamette kullanılmasıdır.

Kur’ân, insanlığı şefkate dâvet ediyor:

“Ona tarafımızdan bir şefkat ve günahlardan temizlik verdik. O da takvâ sahibi bir kul oldu.” 2

“Yine onun âyetlerindendir ki, size hemcinslerinizden kendilerine ısınacağınız eşler yaratmış, aranıza muhabbet ve merhamet vermiştir. Düşünen bir topluluk için elbette bunda Allah’ın varlık ve birliğine, kudret ve rahmetine deliller vardır.” 3

Kur’ân’ın tefsîri olan hadis-i şerîfte şöyle denir:

“Merhamet etmeyene merhamet edilmez. Siz yerdekilere merhamet ediniz ki, göktekiler de size merhamet etsin!”

Şefkatin sınırları şöyle çiziliyor:

“Şefkat-i İlâhiyeden fazla şefkat, şefkat değildir. Zarara kendi rızasıyla girene şefkat edilmez.”

Rahmet-i İlâhiyenin bir tecellîsi olan şefkatin en safîsi, şüphesiz ki annelerde bulunur. Yavruları için ruhlarını fedâ ederler.

Ancak, hemen işâret edelim, bazan anneler, şefkatlerini yanlış yolda kullanabilirler. Hayatlarının bir parçası olan yavrularını, “ibâdete” zahmet ve sıkıntısından korumaya kalkarlar. Meselâ, “Ah yavrum, ne tatlı tatlı uyuyor, sabah namazına kaldırmayayım, yazık olacak!” derler.

Dünyevî soğuktan koruyup, uykusuz kalmasına razı olmayan anne, Cehennem ateşine atılmasına razı oluyor! Şefkat duygusunun sapmasıdır bu.


Dipnotlar:


1- Bediüzzaman Said Nursî, Şuâlar, Y.A.N., Almanya Bask, s. 536.

2- Kur’ân, Meryem Sûresi, 13.

3- Age, Rum Sûresi, 21.