Türkiye’de çok sayıda günlük gazete yayınlanıyor. Hepsini almamız, okumamız, mütalaa etmemiz mümkün değil. Bazılarına internetten bakıyoruz. Tabii birinci sayfalarına.
Dünyanın hangi ülkesinde günlük mizah gazetesi yayınlanır?
Türkiye’de yayınlanıyor. Hem de kaç tane!
Bunlarden en mizahi olanı Sözcü.
Bu gazetede “g” harfi kullanılmıyor “gerçek” kelimesini çağrıştırabilir diye! H harfine de rastlayamadım!
Ne palavralar, ne asparagaslar, ne uydurmalar... Bütün bunların koleksiyonu. Gazeteye bir gün bakın, bir de bir ay sonra bakın, hiçbir şeyin değişmediğini göreceksiniz. Esas aynı! Sadece görüntü değişiyorl.
Ciddiyet niyetiyle okursan, kafayı yersin. Zaten bakıyorum metroda bu gazetenin okuyucuları altmışın üzerinde, memur emeklisi takımı. Gazete ile yüzlerini örtüyorlar, arka sayfasını okumanız için de görülebilir şekilde açıyorlar.
Evet aslında iyi yapıyorlar. Bu gazete tersinden okunursa, işe yarar. Yani mizah gazetesi gibi...
Gazetenin mizahi haber ve yazılarının ucu bucağı yok.
Dünkü nüshanın sür manşeti “Türkiye’nin bir numaralı yazarı” idi.
Kahkahalarımı zaptedemedim!
Hemen Kemal Sunal’ın “100 numaralı adam” filmi aklıma geldi. Filmin komikliğinin aktüalite ile de ilgisi vardı elbette.
O zamanlar “Bir numaralı adam” diye bir reklam filmi vardı. Galiba Cüneyt oynardı.
Bu Bir Numaralı Adamla matrak geçen bir gülmece filmi idi 100 Numaralı Adam.
Türkiye’nin en emniyetsiz yazarını en güvenilir ve bir numaralı yazar seçmişler!
Bunların seçimi, Mübarekgil, Zeynelist seçimlerden! Her ikisi de son olarak yüzde kaç oy almıştı? Bunların kitabında oy verilmez alınır!
Bir kere adamın yazar olduğu meşkuk.
Türkçe nokta-i nazarından ismiyle gayri müsemma yani gayri emin olan zatın Türkçesi orta mektep talebesi tarafından kullanılsa, sınıfta çakar. Akıl, mantık, tutarlılık arama.
Saldır, vur, kır, hırpala, söv, say!
Bir zamanlar amiral gemisinin kapısına bağlı idi. Gerektiğinde oradan icra-yı sanat ederdi. Sonra patronu ipini kesti. Bir süre “kovulduk ey halkım!” diye serenatlar yaptı ama, dikkate alan olmadı. Sonunda uygun bir mecra buldu.
Bazı gazetelerin tuvalet kağıdına basıldığını, “bir numaralı yazar” sürmanşetini görünce fark ettim.