Kemal Kılıçdaroğlu’nun lider vasfına sahip olmadığını, bir partiyi taşıyamayacağını, CHP’de suların durulmayacağını seçildiği günlerde biz ve diğer tarafsız kalemler dile getirmiştik. Halbuki demokratik bir ülkede iktidar partinin karşısında ciddi bir ana muhalefet partisinin olması gerekir.
Geçen zaman zarfında sayın Kılıçdaroğlu hangi yeni fikri üretmiştir. Adının Kemal olmasını sıtmaya bile reçete olarak sunmakta. İktidar partisi liderinin her dediğinin aksini söylemek ufuk sahibi olmak mıdır?
Kültür Bakanı Ertuğrul Günay, Kılıçdaroğlu’nun kendisine Ucube Heykeli üzerinden sataşması üzerine O’nun hakkında Türk polemik tarihine geçecek kadar veciz bir söz etmişti:
-Kamera şakasıyla gelen kamera kazası.
O kazanın şaşkınlığı hiç eksilmedi. Avcılar Belediyesi, Müslüman Türk kadınının şahsiyet haklarına saldırarak onu rahibelere benzetti. Belediye başkanı için bir şey yapamadılar. Genel başkan, ‘Berhan Şimşek mi, bir başkası mı nereye kadar giderse gidin!’ diyemedi. Kedi o gün kurtuldu, Kılçdaroğlu o gün kaybetti.
Sonra aylarca Gürsel Tekin muamması yaşandı. Tekin’le Kılıçdaroğlu dost mu muhalif mi? Sorusu zihinlerde netleşemedi. Ardından bir Sav-Kılıçdaroğlu meydan muharebesi cereyan etti. Bilmem hangi tarihten beri CHP katibi umumisi olan Önder Sav’ın defteri dürülerek yerine parlak bir isim oturtuldu. Kaç tane kitabı ne kadar hakemli makalesi var bilmiyoruz ama akademik hayatta rektörlüğe kadar yükselmiş, tv’lerde vücut diliyle gırtlaktan konuşmasıyla tanınan Prof Dr. Süheyl Batum. O artık CHP’nin genel sekreteriydi. Hangi CHP’nin? Adı Kemal olan politikacının bir-iki kere telaffuz etme cesareti gösterdiği yeni CHP’nin. Parti, genel başkan, yardımcıları, genel sekreter ve daha bir çok isimle vitrin değiştirmişti.
Gelin görün ki değişen insanlardı.
Zihniyet aynıydı.
Yeni demekle, yeni olunmuyordu. Olsaydı, Bülent Ecevit’le olurdu. Ecevit, hançeresini paralarcasına yüzlerce kere ‘yeni CHP’ dedi, ama kendisi gitmek zorunda kaldı. Zihniyet değişmeyince de skandallar sökün etti. Öncülüğü de kısa sürede genel sekreterliği kaybeden Süheyl Batum yaptı. Siyasi rüşdünü isbat zorunluğu hissediyrodu.
Aman Allahım o ucuz ne laflar!
En sonunda TSK hakkında konuştu.
Sanki Sıddık Sami Onar, mezarından kalkmış yine orduyu darbeye teşvik ediyordu. TSK şunun şurasında üç gündür siyasete karışmamaya özen gösterirken Süheyl Batum, siz nasıl olur da bu iktidara karşı darbe yapmazsınız? diye aşağılayarak güya hesap sormakta.
Bu kadar vahim hatayı arka arkaya işlemek için akademik kariyer şart mıdır?
Nitekim kendisyle demagoji yarışındaki partidaşı Muharrem İnce’nin unvanı yok. Donkişot’n tesirinde kalma şüphesi taşıyan bu politikacı da milleti Tunus ve Mısır halkından daha şiddetli şekilde isyana çağırıyor.
Askere hakaretler üzerine ilk defa bir genelkurmay başkanı ‘üzüntülerini bildirmek için’ bir parti merkezine gitti. Ne demişler? ‘Kaval çalmasını bilmeyen çoban, sürüsüne kurt getirir’. Ertuğrul Günay gibi eski bir halk partili olan siyaset gözlemcisi Tarhan Erdem, ‘CHP’de genel başkanlık boşluğu var, Kılıçdaroğlu partiyi yönetemiyor’ diyor. Bu tesbit yanlıştır diyebilir misiniz?
CHP şimdi ne yapacaktır? Avcılar’daki gibi hiçbir şey yaşanmamış mı farz edilecek? CHP’nin seçim değil, kongre ihtiyacı var. Olağanüstü kongreye giderek sil baştan genel merkezi değiştirmesi gerekir. Müslüman kadına rahibe demek, mahkeme basmaya kalkışmak, TSK’ya kağıttan kaplan benzetmesi yapmak, halkı isyana çağırmak marjinalleşmedir. Genel merkezinde genel başkanı genelkurmay başkanına bir anlamda ifade vermek zorunda kalan CHP, merkezle mi yarışıyor solundaki İP, TKP BDP ile mi?
Tesettürlüyle kavgalı, kendi içinde kavgalı, askerle kavgalı, iktidarla kavgalı bir politik kurum ana muhalefet partisi olabilir mi? Bu kadro, ülke yönetebilir mi?
CHP’nin yerlileşmeye ihtiyacı var.
Bu CHP 2023’ü bulamaz.