Nükleer enerjinin vazgeçilemezliği hakkında yazdığım makaleye epey karşı çıkan oldu. “Karşı fikir” fikir hürriyetinin temelidir, vazgeçilmezidir. Karşı fikirsiz tefekkür oluşamaz. İlimler gelişemez. Demokrasi mümkün değildir. Allah bu milleti karşı fikirden mahrum kılmasın!
Ama karşı fikir, fikrimizi değiştirmemizin elbette sebebi olamaz. Nükleer ve biyolojik silâhları yasaklayamamış bir medeniyetin üyesiyiz. Nükleer enerjinin alternatifi yoktur. Japonya’daki olağan dışı âfet, nükleer santral karşıtlarını çoğalttı. Ama hiçbir devletin nükleer santralini kapatacağını duymadık. Yeni santraller açmak kararını değiştiren de yok.
Halkımız, çevreci bir toplum ününe sahip değildir. Maalesef!.. Halbuki daha 550 yıl önce Fâtih Sultan Mehmed “Ağacım kesenin başın keserim!” fermanını yayınlayacak öngörüde bir çevreci idi. Ağacın şahsî mal olsa da yok edilemeyeceği görüşünde bulunduğu anlaşılır ki, bugün için bile çok ileri fikirdir.
Türkiye Cumhuriyeti’nin nükleerdeki ve GAP’taki gecikmesinin politik sebepleri henüz ilmî olarak incelenmedi. Sadece GAP’a başlamamız üzerine karşımıza PKK eşkıyasının çıkarıldığını biliyoruz. Daha önce, ancak Türkiye’yi komünistleştirmek isteyen çetelerle uğraşıyorduk ki bunların bazı mensupları bugün kahraman olarak anılıyor. Eh tarihimizde başka eşkıya kahramanlarımız olduğunu da kabullenmiş bir milletiz.
Çernobil ve bugünlerde Japonya âfetleri bütün dünya gibi bizim gözümüzü de korkuttu. Sınırımızdan birkaç kilometre mesafede, vaktiyle Sovyetler’in yaptığı, dünyanın en eski, en köhne nükleer santrali olduğu halde yeniden işletmeye açılan Ermenistan santralinde bir kaza, avuç içi kadar Ermenistan gibi bizim sınır illerimiz için de büyük tehlike oluşturuyor. Keza Bulgaristan’ın santralleri bize çok yakın. Bunları kapatacak gücümüz var mı? Olması mümkün mü? Hayır!
En az bir düzine nükleer santralimiz olması ve nükleer bomba için hazırlığımız da İran’dan geri kalmaması gerekir. İşte böyle bir dünyada yaşıyoruz.