Doğu Akdeniz’de Türkiye, Yunanistan-Güney Kıbrıs-İsrail ittifakı ile karşı karşıyadır. Bölgede Suriye ve Lübnan dolayısıyla İran bile var. Mısır güneydedir. Türkiye’yi destekleyip desteklemeyeceğini bugünlerde göreceğiz.
Doğalgaz, petrol derecesinde önem kazandı. Tam bir stratejik madde halindedir. Kıbrıs güneyinde ABD petrol şirketlerinin 2000 metreden sonra gaz bulmaları, hatta çok zengin kaynaklar olması ihtimali yazılıp çiziliyor.
Bu coğrafyada şüphesiz Türkiye de var. Varlığımız, yeterli derecede açıklıkla belirtildi. Bir Doğu Akdeniz ülkesi olmamızdan başka Kuzey Kıbrıs da Türktür. 20. yüzyıl başına kadar Doğu Akdeniz kıyılarının tamamı bize aitti.
Türkler okyanuslara açılmadıkları için Batı üstünlük kazanmıştır. Tarihçi olarak bu kesin görüşümüzü kitaplarımızda belirtmiştik. En muntazam Türk devleti olan ve batı ile hemen hemen iç içe yaşayan Osmanlı Türkiyesi, bu hükmümüze dahildir. 16. yüzyılda Akdeniz egemenliğine erişip üç okyanusa açılabildik (Açe, Büyük Okyanustadır). Sonra epey geriledik.
Sultan Abdülaziz (1861-1876), yepyeni zırhlılarla dünyanın 3. donanmasına sahip olmuştu (kara kuvvetlerinde dünya 4. ve 1871’den sonra 5. idik). Bir on yıl daha kalsaydı, İngiltere’den sonra 2. olacaktık. Bu sebeple cihan devleti İngiltere İstanbul’daki birkaç aşağılık devlet adamımıza destek vererek, hakkıyla halife olan padişahı tepetaklak etti. 1876 darbesinden sonra Türkiye toparlanamamıştır. Sultan Abdülhamid (1876-1909) imparatorluğun ömrünü uzatabilmiştir.
Osmanlıdan sonra 3 asır cihan devleti durumunda olan İngiltere’nin de, 1944’de bu pozisyonu onlardan devralan Amerika’nın da dünyanın rakipsiz ve erişilemez güçte donanma sahibi olmaktaki değişmez politikalarını hatırlatıyorum. Bugün de öyledir. Batı stratejisinin temeli, Türkleri denizlerden, sahillerden ve adalardan uzak tutmaya dayanır. Bütün adalarımızı elimizden almışlardır (Mora ile Kırım da birer adadır). Karadeniz’de ve Akdeniz’de elimizde kalan parçalarda güç kazanmamamız hususuna çok dikkat etmişlerdir.