Her şeyi, Yüce Rabbimizin Habîb, Rahîm, Vedûd gibi sonsuz isim ve sıfatları hesabına seversek; sevgimizin gücü de sonsuzlaşır. Allah’ı tanımaktan gelen sevgi, en büyük maya ve iksir olur (Mektubat, s. 434).

Allah’ı sevmek de, O’nun sevdiğine tâbi olmaktır. Yani Sünnet-i Seniyye’yi yaşamaktır. Bize Resûlullah’ın (asm) sevgisi hâkim olursa; o zaman problemlerimizi rahatlıkla aşarız.
550’li yılların Arap Yarımadasını düşünün: Bedevî, kavmiyetçi-ırkçı, kan dökücü, faizci, kumarcı... Alkol, fuhuş ve zina gibi ahlâksızlığın en katmerlisi hüküm sürüyor... Kadının hiçbir değeri yok... Kızlarını diri diri toprağa gömecek kadar vahşî... Birbirinin gözünü oymak için yarışan insanlar... Cahiliye asabiyeti, kin, nefret, düşmanlık damarlarına işlemiş, bağımlılık haline gelmiş.
İşte Peygamberimiz (asm), 23 sene gibi kısa bir zamanda en kötü ahlâkları, anlayışları kaldırmış, sevgiyi yerleştirmiştir.
Birbirinin gözünü oymak için Haram aylarını kısaltma hesabı yapan o insanlar, İslâmla şereflendikten sonra namazda safta dururken, öylesine bir muhabbetle saf tutuyorlardı ki, omuzlarından elbiseleri yırtılırdı.
Hz. Ömer’i (ra) düşününüz: İslâmdan önceki, putlara tapan, kızını diri diri gömecek kadar katı kalbini, Asr-ı Saadet sevgi modeli ne hale getirdi? Şöyle diyordu Hz. Ömer (ra): “İki şey var. Birini hatırladığımda ağlarım, birini hatırladığımda gülerim! Kızımı gömmek için kuyu kazarken sakalıma bulaşan kumları, toprakları kızım temizliyordu. Onu hatırladığımda ağlarım. Helvadan put yapardık, onlara tapardık, acıktığımızda da onları yerdik! Bunu hatırladığımda da gülerim!”
İşte Asr-ı Saadet’teki sevgi modeli, en vahşî ve kan dökücü, çapulcu insanları dünyanın en medenî, en sevgili, en hakperest insanları hâline getirdi. Ve asırları kucaklayacak bir sevgi aşıladı…
Resûlullah (asm), torunları sırtına çıktığında beklerdi veya onları düşürmemek için rükûa ve secdeye yavaşça eğilir, giderdi...
Hz. Ebûbekir (ra), “Ya Rabbi, vücudumu o kadar büyüt ki, Cehennemde ehl-i imana yer kalmasın!” diyordu.
“Milletimizin imanını selâmette görürsem, Cehennemin alevleri içinde yanmaya razıyım” der Bediüzzaman.
Bizi kurtaracak ancak, bu sevgi modelidir. Çünkü, uygulandığında hem fert, hem aile, hem toplum, hem de toplumların huzur ve mutluluğuna vesile olduğu, bizzat yaşanarak tecrübe edilmiştir.
Kurtuluş reçetesi, Asr-ı Saadet sevgi modelinde…