Meslekte 40 yılımı doldurdum. Bu süreçte altı dünya kupası, 6 Avrupa Şampiyonası'nı canlı olarak yerinde izledim. Mesleğe başlamadan önce de futbola olan merakımdan taa 1939’da başlayan Dünya Kupası’ndan sonraki göremediğim bütün futbol organizasyonlarının bilgilerini topladım. Ve hemen şu müthiş gerçeği açıklayayım. Hiç bir milli takım, bu 60 yıla yakın uzun süreçte hiçbir organizasyonda kaybettiği ya da kaybetmekte olduğu 3 maçı arka arkaya lehine çevirememiştir. Buradan bakınca Milli Takım’ın yarı finale oturuşu futbolda sonuç olarak bir tarih yazmaktır. Şimdi futbolun başka bir penceresinden bakalım. Teknik Direktör Fatih Terim’in daha önceki üç maçtaki yanlışlarını ve az olan doğrularını zaten sıralamıştık. Terim Hoca bu defa da Mehmet Topal’ı oyundan alıp, zaten sancılar çeken geri dörtlümüzle takımın diğer oyuncuları arasındaki bölgeyi Hırvatlara sunuyordu. Hırvat takımı da bu ikramı bizi göbekten sallayarak değerlendiriyor ancak ne var ki, ceza sahamızın yakınlarına hatta içine kadar taşıyabildiği atakları ya pas, ya da şut çekimi yanlışlarıyla bir türlü tabelaya yazdıramıyordu. Düşünebiliyor musunuz, Milli Takım’ın ön libero yerinde Topal çıktıktan sonra Hamit-Tuncay ikilisi yer alıyor idi. Böyle bir oyunda sadece 1.5 şutla sözümona tehlike oluştururken, direklerimizden dönen toplar Rüştü’nün çıkardıkları, maçı penaltılara taşımak üzereyken bir yamuk gol yiyiverdik. Hem de 119. dakikada ama top da şans da bu turnuva da bizi izliyordu bir kere. Büyük kaleciliğinin tek falsosu ayakla topu kendi oyuncularına atamamak olan Rüştü, neredeyse 70 metrelik isabetli bir degajla topu rakip stoperlerin arasına oturtuverdi ve Semih de vurdu ve golü yaptı. Sonra fizik kondisyon olarak bizden aşağı olarak görünen Hırvatların en teknik oyuncuları penaltıları dışarı atarlarken, biz Rüştü ve atıcılarımızla Almanya’ya rakip oluyorduk. Hani Zico’ya çok kısmetli diyorduk ya ama görünen o ki, Terim hoca ne Daum’u, ne Denizli’yi ne de Zico’yu arattı şansta. Almanların tir tir titrediğini şimdiden görmekteyim.