Soğuk kuzey ülkelerinden bir şehir Oslo... Norveç’in başkenti. Şahsen bugüne kadar Oslo’yu gören bir vatandaşa rastlamadım. (Yahut da onlar bana tesadüf etmediler.)



Türkiye’nin yolu neden Oslo’ya düştü?

Allah düşürmez olaydı! Atalarımız “Değil nâmerde, merde bile muhtaç olma” dememişler boşuna.

Meğer Türkiye’nin yolu Oslo’ya düşmüş. Bir ümit... 30 yıldır on binlerce fidanın kaybından duyulan üzüntü... Daha verimli işlere sarfedilebilecek enerjimizin terörü durdurmak için heba edilmesi... Barış ve kardeşliğin güçlendirilmesi...

Ortadoğu haritasını çizen İngiltere varmış işin içinde. Hâlâ haritalar onlardan soruluyor olmasın?

“Teröristle masaya oturulmaz!” denilirken, nasıl oldu da Oslo oldu? Vatandaş bunu sormakta haklı. Yoksa “Oslo süreci” masasız sandalyesiz mi yapıldı?

Her neyse! Güya temel noktalarda anlaşılmış da, tam mutabık kalındığı safhada Silvan saldırısı olmuş da... Böylece mutabakat berhava olmuş. Acaba buna “İyi olmuş” mu demeli?

Elbette hükümet, Türkiye’yi rahatlatacak açık gizli her türlü siyaset yollarını dener. Bunun sonucunda olumsuzluklar ortaya çıkarsa, buna da katlanır.

Oslo süreci tam olarak böyle bir süreç miydi?

Bilemiyoruz. Bunu CHP’nin konuyla ilgili açıklamalarına rağmen söylüyoruz.

Onuncu yılını dolduran iktidar, “açılım siyaseti” takip etti. “Habur hüsranı” yaşandı. Müzakere sürecini denedi, onu da Silvan hüsranı takip etti.

Elbette bir delikten iki defa geçilmez.

Burada bir tuhaflık yok mu? Terörü, çatışmayı sona erdirmek için güçlü adımlar atıyorsunuz, bunun karşılığını bulamıyorsunuz. Hani Başbakan Sırrı Sakık’a demiş ya: “Ben iyi niyetle gerekeni yaptım, karşılık bulamadım” diye.

Tabii bu arada Başbakan’a gaz veren verene. Önüne gelen bunu “Başbakan çözer” deyip duruyor. Öyle adamlar söylüyor ki, bunlar Başbakanı yüceltecek hiç bir şeye asla yol vermezler.

Terörle hiza tutanlar da böyle söylüyor, hükümetin başarısız olması için elinden geleni ardına koymayanlar da.

“Hadi aslanım, hadi koçum sen çözersin!”

Buna “yelteme” denir! “Sırt sıvazlama” denir! Bunlara güvenip yola çıkarsın, bir daha ve büyük hüsrana uğrarsın.

Neden başarısız olunuyor?

En başta “muhatap” meselesi var. Kim muhatap? İmralı mahpusu mu? Kandil yaranı mı? Siyasi uzantılar mı?

İçerideki PKK muhatap sayılsa, dışarıdakiler söz dinler mi acaba? Nitekim daha önce dinlemediler. Şu sıralar dinleyecek halleri de yok. Bölge karışık, Irak, Suriye, İran... Kurt dumanlı havaya bayılır. Taşeronsan patron çok!

Ezcümle: Bunlar iyi niyet, ihlas, samimiyet tanımaz. Bilek güreşinde pes ettirmeden müzakere hayır getirmez!