İnsanın yaratılışında iyilik yapmak meyli vardır. Zaten iyilik yapmak, güzellikleri paylaşmak tarifi zor bir mutluluktur.
İyilik, duygu ve güzel hasletlerle olursa, ruhumuz gelişir, sıkıntı ve üzüntülerimiz hafifler veya ortadan kalkar. Beden ile olursa bedenimiz sağlığına kavuşur. Mal ile olursa mal artar.
İyiliğe birinci sırada lâyık olan kişiler anne-babalarımızdır. İyilik yaparak onların rızasını kazanmamız gerektiği hususu gerek âyetler, gerek hadisler yoluyla tavsiye edilmiştir.
“...Allah’tan başkasına kulluk etmeyin, anneye, babaya, akrabaya, yetimlere ve yoksullara iyilik yapın...” (Bakara Sûresi: 83.)
Kayınbaba ve kayınvalide de, tam olarak anne-baba hükmünde olmasa da, eşimizin ebeveynleri olduğu için onlara da hürmet, sevgi ve alâkada kusur etmemeliyiz. Eşimizi yetiştiren, besleyen anne-babasıdır, bugünlere getiren onlardır.
Nasıl biz kendi anne babamızı her şeyden üstün tutuyorsak, iyiliği için çalışıyor, rızalarını almaya çalışıyorsak, onlar da aynı tutumu hak ediyor. “Merhamet etmeyene merhamet edilmez” kaidesince hayatımızı şekillendirmeli, hâl ve tavırlarımızda ona göre dikkat etmeliyiz.
“Allah merhametli olanlara rahmetle muâmele eder. Öyle ise, sizler yeryüzündekilere karşı merhametli olun ki, semada bulunanlar da size rahmet etsinler. Rahim (akrabalık bağı) Rahman’dan bir bağdır. Kim bunu korursa, rahmet bağı kurar. Kim de koparırsa, Allah rahmet bağını koparır.” (Tirmizî, Birr: 16; Ebû Dâvûd, Edeb: 66)
Hadisten de anlaşılacağı gibi önemli olan insan ilişkilerini iyi tutmak, güzel münasebetler geliştirmektir.
İyilikte öncelik anne-babaların, sonra sırasıyla diğer akraba, komşu ve insanlarındır.