Gündelik hayatın koşuşturmacası içinde kişinin kendine ayırdığı zamanın ne kadar sınırlı olduğunu söylesem inanmazsınız.. Kendinize ayırdığınızı zannettiğiniz vakti kimlerle bölüştüğünüzü listelediğiniz zaman, ne dediğimi daha iyi anlayacaksınız. Yanında durmaktan en çok hoşlandığınız kişi ile birlikte geçirdiğiniz zamanı kastetmiyorum. Çocuğunuzla örneğin.. Bu zaten aile olmanın gereği. Ve üzülerek belirtmeliyim ki, serbest zaman değil. Çocuğunuzla birlikte olmak, vakit geçirmek, hoş olabilir ama özünde zaten sorumluluğunuz yani işinizdir bir anlamda.. Bebekli anneler beni daha iyi anlayacaktır.. Misal, bebeğinizle oynarsınız, gülersiniz, bıcır bıcır yuvarlanırsınız yerlerde. Ama karnı acıkır, bezini kirletir vs. hemen mod değiştirip oyuncu anneden bakıcı anneye geçiş yaparsınız.. Hani, nerede kaldı boş vakit?.. Tam da gırgır şamata gidiyordunuz oysa ki.. Ve bu son derece normal, sıradan, olağan ve hatta olması hem kaçınılmaz hem de şart olan bu süreç bir süre sonra ruh sağlığınızı olumsuz yönde ve de hızla etkilemeye başlar.. Hiçbir şiddet hiçbir gerekçeyle meşru gösterilemez. Amenna.. Bu tespitimi de, karısını döven erkekler ya da çocuğunu döven anneleri anlamak adına yapmıyorum. Sadece bir durum tespiti.. Aile içinde kendine zaman ayıramayan anne-babaların çocuklarına ya da birbirlerine uyguladığı şiddetin diğerlerine oranla daha fazla olduğunu görüyoruz. Şöyle gruplayalım isterseniz. Evinde yatılı bakıcısı olan annelerin ruh sağlığı ile 24 saat bebeğinin sorumluluğunu üzerinde taşıyan annelerin ruh sağlığı bir mi?ANNENİN PSİKOLOJİSİ BOZULUYORBakıcı, dadı vesaire bizim kültürümüzde yok.. Bizim kültürümüz geniş aile kültürü. Büyük evler, aile büyükleriyle birlikte sürülen bir yaşam.. Dolayısıyla böyle bir evde zaten bakıcıya dadıya ihtiyaç yok ki.. Kente geldiğimiz zaman ise çekirdek aile ile karşılaşıyoruz. Aile çekirdek ve hayatı asiste edecek kimse yok yanlarında.. Bakıcıya verecek paraları yok hayat gerçekleri nedeniyle de yanlarında babaanne, anneanne gibi büyükler yok.. Dışarıdan bakanın görmediği hatta yaşayanın bile fark etmediği ciddi psikolojik sorunların ortaya çıkmasını şaşırtıcı görmemek lazım.. Üstelik bu psikolojik sorunlar sadece anne ya da babada kalsa gene iyi.. Sorunlu bir ebeveynin çocuklarına kusursuz bir atmosfer sunabileceğine inanıyor musunuz?..BUGÜN TORUNUNUZA BAKINİmkânı olan anneanneler, babaanneler, dedeler.. Biliyoruz size anne ve babalarınızdan çok destek gelmedi.. Siz de dolayısıyla çocuklar büyüyüp çoluk çocuğa karışınca ancak nefes alabildiniz.. Bunun sanırım herkes farkında.. Ama ortada ciddi bir problem de var. Evet eskisi gibi geniş aileler yok. Bu yanlış tercihler ve yaşam standartları nedeniyle böyle.. Ancak bu hatalı seçimler nedeniyle kendi canınızdan olan insanları cezalandırmayı mı tercih edersiniz?.. Bugün günlerden pazar. Gelin bir kıyak yapın çocuklarınıza. Gazetenizi okumayı bitirdikten sonra arayın kızınızı ya da oğlunuzu deyin ki; “getir torunumu bakayım ona. Çok özledim keratayı. Bugün biraz birlikte vakit geçirelim istiyorum. Siz de karı-koca biraz baş başa kalın”… Yapar mısınız bunu? Ama karşılıksız, sonrasında dırdır etmeden.. Bugün kendinize mesai yazın, çocuklarınızı da tatile çıkarın. Bu sizin için haftada bir iş günü, çocuklarınız için ise haftalık tatil.. Bu kadarını yapın ve lütfen burnundan da getirmeyin. İnanın çocukların sinir sistemi harap olmuş durumda. Hayat onlar için ziyadesiyle zor.. Kolaylaştırmanın yollarını bulacağınıza eminim.. Kalın sağlıcakla.