Bir fotoğraf var önümde.. Bir vapurun arka tarafına üç çocuğuyla birlikte yerleşmiş genç bir baba.. Sol kolunun altında Muhammed, sağ kolunun altında Teslim.. Muhammed 5, Teslim ise 6 yaşında.. Muhammed’in ikizi Davut Teslim’in yanında.. Muhammed de Davut da bakmıyor objektife.. İkisinin de gözü muhtemelen gemiye doğru sorti yapan martılarda.. Fotoğrafta bir kişi eksik.. Yılmaz Bey’in eşi, çocukların annesi Betül Hanım.. Anlaşılıyor ki o da objektifin arkasında.. Bu İstanbul Hatırası’nı ölümsüzleştirmek için deklanşöre o basıyor.. Sıcak, güzel, güneşli bir günde çıkılan boğaz gezisinden geriye kalan tek kare fotoğraf bu.. Suriye’deki iç savaştan kaçarak İstanbul’a gelen Muhammedali Ailesi’nin albümlerde kalan son mutlu anı..

YAZIK OLDU O FOTOĞRAFA

Ateş altındaki ülkelerinden çocuklarını İstanbul’a kaçıran Yılmaz Muhammedali’nin, acı öyküsü.. Her satır başı ayrı ayrı analize muhtaç..  Önce kısaca hatırlatayım size olayı..  

İstanbul Güngören’de 400 liraya kiraladıkları 2 göz dairelerinde yangın çıkıyor Muhammedali Ailesi’nin.. Anne Betül Muhammedali, bu sırada evde değil.. Kömür yardımı alabilmek için Güngören Kaymakamlığı’na gitmiş.. Çocuklar evde yalnız.. Kapı üstlerine kilitli..  İkizler ve abla bir anda alevlerin ortasında kalıyor.. Ne yapacaklarını bilemeyen yavrucaklar banyoya sığınıyorlar.. Bir itfaiye eri, kilitli kapıyı kırıp eve girdiğinde bir müddet çocukları arıyor..  Minicik ciğerleri dumanla dolan Davut hemen orada, itfaiyecinin gözleri önünde veriyor son nefesini.. Ablası Teslim ve ikizi Muhammed ise hemen hastaneye kaldırılıyor.. Baba Yılmaz ve anne Betül 4 ay boyunca hastaneden gelecek bir küçücük iyi haberi beklediler gecelerce.. Geçen ay Teslim, üç gün önce de Muhammed veda etti  hayata.. Esad’ın ateşinden kaçırdığı çocuklarını, İstanbul’da alevlere kurban veren Yılmaz Bey, şimdi Suriye’ye yavrularının cansız bedenlerini götürüp defnedecek..

DERS

O kadar çok ara başlık var ki anlatılacak.. İç savaştan kaçan Suriyelilerin yaşadıklarına tipik bir örnek bu.. Muhammedali Ailesi.. Fakirler.. Kaloriferli değil kömür sobalı bir ev tutabilmişler.. Fakirler. O sobayı yakacak kömürü alabilmek için Kaymakamlık kapısında sıra bekliyorlar.. Çaresizler.. Anne Kaymakamlığa gideceği vakit çocukları emanet edecek kimseleri yok.. Cahiller.. Her hâl ve şartta evde yalnız bırakılan çocukların üzerine kapı kilitlenmemesi gerektiğini düşünemiyorlar. Tedbirsizler, çocukların yalnız kaldığı evde yangın çıkabiliyor.. Daha da artırabilirim isterseniz.. O kadar çok ara başlık var ki bu olayda.. Sayfalarca yazabilirim.. Ama asıl hadise başka.. Final destination.. Yani, kaderden kaçılmaz.. Kalın sağlıcakla.