İsa göğe çıkalı, küfür azdı, kudurdu,

Akıl yoksunu putlar, mabetleri doldurdu...

•

Nice körpe hayatlar, başlamadan biterdi,

Öz kızını babası, diri diri gömerdi...

•

İnsanlık ümitsizce, bir çıkış arıyordu,

Lâkin beklenen “müjde”, bir türlü gelmiyordu...

•

Ebrehe denen ebleh, Kâbe’ye hücum etti,

Allah’tan gelen kuşlar, O’nu yerle bir etti...

•

Artık her şey tamamdı, beklenen elçi için,

İstemese de O’nu, ne Bizans ne  Çin...

•

Ve beklenen an geldi, cihan nura gark oldu,

Yerde gökte ne varsa, cümlesi nurla doldu...

•

Âdem’den beri gelen, Nübüvvet’in Son Nur’u,

Kim derdi ki olacak, insanlığın gururu...

•

Öyle bir doğuştu ki, kâinatı titretti,

Kâbe’deki putları, yüzüstü yere serdi...

•

Daha nice mucize, o gece gerçekleşti,

Bin yıldır yanan “ateş”, bir anda sönüverdi...

•

“Övülmüş” adlı çocuk, büyüdükçe sevildi,

Düşmanlar bile O’na, ‘Muhammed Emin’ dedi...

•

Canı sıkkındı lâkin, bilmiyordu nedendi,

“İkra” deyince Melek, çok geçmeden öğrendi...

•

İrkildi bu ses ile, titredi eve geldi,

‘Korkma!’ dedi Hatice, O ses Cebrail’dendi

•

Beklenen Peygamberlik, yeryüzüne inmişti,

Küfrün beli kırılmış, ümidi tükenmişti...

•

Gece gündüz çalıştı, yılmadan, yorulmadan,

Yirmi üç yıl geçmişti, karnı bir gün doymadan...

•

Fethi tamamlayıp, “Mesajı” iletmişti,

Sekiz Haziran günü, Rabbi’ne yükselmişti...

•

Kâinatın Sahibi, O’na “Habibim” dedi,

Başka hiç kimseye, böyle hitap etmedi...

•

Kendinden sonra Allah, ilk O’nu soracaktı,

O olmasaydı eğer, başka kim olacaktı...

•

Şaşaalı dönemler, pek çabuk geldi geçti,

Kargaşalar, kavgalar, Müslümanları seçti...

•

Sünnetini terk ettik, farzları erteledik,

Her türlü hurafeye, yeşil seccade serdik...

•

Bir görse halimizi, geri dönüp giderdi,

Bu mu benim ümmetim, diye nidâ! derdi...

•

Yine O Kutlu Gün’ün sene-i devrindeyiz,

Cümle âlem kurtuldu, biz niye zulmetteyiz…