Geçen yıl anneler günü için “zor bir gün” başlıklı yazıyı yazdığımda annem hayattaydı.. Sadece empati kurarak isyan ediyordum anneler gününe.. Bugün ise siz bu yazıyı okurken muhtemelen ben annemin kabri başında olacağım..  

*

Anneler günü dediğimiz şey de tıpkı diğerleri gibi,  Amerika’dan çıktı.. Anna Marie Jarvis’in 1908’de kaybettiği kendi annesi için başlattığı bir etkinliğin ABD Kongresi’nden geçerek “anneler günü” olarak tespit edildiğini biliyoruz. Demek ki aşağı-yukarı 100 yıllık bir etkinlik bu... Aslında Antik Yunan’dan beri insanlar, Yunan mitolojisindeki pek çok tanrı ve tanrıçanın annesi olarak kabul edilen Rhea’yı anarlar.. Antik Roma’da ise ilkbahar festivalleri kapsamında ana tanrıça Kibele onuruna anneler günü kutlanırdı.. (Bir Çocuk Öldü / Ersoy Dede - Profil Yayınları) Dolayısıyla elbette bugün piyasanın tepe tepe kullandığı ticari bir gün ama bugünün işi değil.. Daha da önemlisi bize ait değil.. Ve de işin içinde anne kutsiyeti olduğu için kimse cepheden itiraz edemiyor.. Oysa o; “bugün annenize bu ekmek kızartma makinesini alın, yanağından öpün” türü kampanyaların kaç evde yangına sebeb olduğunu düşünmüyor kimse..

*

Yetiştirme yurtlarında, kendilerine eziyet eden  bakıcı ablaların eline “anne” diye sarılan yavrular ne hissediyor acaba o reklamları izlediğinde.. “Evlât” diye Edirnekapı’da mezar taşlarını okşayan şehit anaları peki?.. Tam anneler gününde musalla taşına yatmış annesinin cansız bedenine bakan bir çocuk.. Kendisine çiçek almış gelirken bir arabanın altında son nefesini veren yavrusunu uğurlayan kadın.. Gidin ve ekmek kızartma makinesi alın annenize.. Çünkü sistem size öyle emrediyor.. Eğer anneniz öldüyse, o ekmek kızartıcıyı alacak bir anne bulun acilen.. Kayınvalideniz, eşiniz, yaşlılar evinde kalan insanlar vs.. fark etmez.. Yeter ki bugünkü ciro, dünkünün en az iki katı olsun.. Şirketler kazansın.. İnsanlar ve insancıklar kazanıyor-muş gibi yapsın... Kalın sağlıcakla.